Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oczy są nietknięte. Tak porażająco niewinne. Może wystarczyłoby je ucałować, aby odpoczęły wreszcie, bo nie jest im łatwo wchłaniać w siebie raniący świat.

Ludzie mówią z podziwem: jesteś spokojna, opanowana, stanowcza.
A ja noszę w środku smutek.
Może to nie jest jakiś straszny ból, ale coś ćmiącego co przesłania świat , który wydaje mi się bolesny i przykry, ale tak już na stałe na zawsze.

- Dam ci coś - szepcze kobieta. - Daj rękę.
Zuzia zastanawia się chwilę, ale nadstawia dłoń, nad którą kobieta otwiera swoją. Zuzia przygląda się swojej dłoni, w której nie ma nic.
- Niby nic ci nie dałam - mówi kobieta. - Niby tylko powietrze, czyli nic. Ale gdybym ci je zabrała...Gdybym ci je zabrała, nie mogłabyś żyć. Tak samo jest z miłością. Najbardziej boli, kiedy już jej nie ma.