"Czy wspomniałem, że Cię potrzebuje?" podobała mi się równie bardzo jak pierwsza część i w tej kwestii nie było żadnych zaskoczeń. Na początku troszkę wlekł mi się czas w tej książkowej rzeczywistości. Z wyczekiwaniem czekałam, aż między Eden i Tylerem zacznie się dziać "coś więcej". Bardzo mi tego brakowało i chciałam czytać coraz więcej i szybciej by tylko dotrzeć do tego momentu. Chwilami jednak zaczynałam się już denerwować i niecierpliwić.

W tej części bohaterowie ewidentnie się zmieniają. Są inni niż w poprzedniej części. Tyler wydaje się bardziej dorosły, zaczyna radzić sobie ze swoimi problemami, wydaje się mądrzejszy i bardziej dojrzały. Eden natomiast dojrzeje w kwestii postrzegania samej siebie, zaczyna się akceptować. Niemniej jednak zaczyna również bardziej histeryzować, staje się coraz bardziej zazdrosna o Tylera.

I znowu, po raz kolejny pojawia się to charakterystyczne zakończenie, które znowu wywołuje to pozytywne zdenerwowanie. Niestety po raz kolejny zdenerwowało mnie zakończenie ale w taki sposób, że chcę przeczytać jeszcze więcej i więcej. Przez nie właśnie czuję złość i taki ]jakby brak czegoś, a konkretnie brak kolejnej części na mojej półce. Zupełnie nie rozumiem jak to mogło się tak skończyć, w takim właśnie momencie...

Przyznam szczerzę, że nie potrafię sobie wyobrazić co będzie w kolejnej części. Jednocześnie już nie mogę doczekać się części trzeciej. Mam nadzieję, że tym razem zakończenie mnie nie "zdenerwuje", a wszystko skończy się dokładnie tak jak bym chciała.

http://mojaosobistosc.blogspot.com/2016/03/czy-wspomniaem-ze-cie-potrzebuje.html

"Czy wspomniałem, że Cię potrzebuje?" podobała mi się równie bardzo jak pierwsza część i w tej kwestii nie było żadnych zaskoczeń. Na początku troszkę wlekł mi się czas w tej książkowej rzeczywistości. Z wyczekiwaniem czekałam, aż między Eden i Tylerem zacznie się dziać "coś więcej". Bardzo mi tego brakowało i chciałam czytać coraz więcej i szybciej by tylko dotrzeć do tego...