Szczerze? Po przeczytaniu poprzednich czterech części spodziewałam się czegoś lepszego. Nie wiem czemu, ale jakoś poprzednie tomy bardziej mi się podobały. Może idealnie tutaj pasuje powiedzenie, że co za dużo to nie zdrowo. Ale po kolei.
W piątym tomie, podobnie jak w poprzednich otrzymujemy dalsze losy głównych bohaterów. I tak mamy Thomasa, policjanta po niezłych przejściach, który w poprzednich tomach rozszedł się z żoną, a wszystko przez, że nie potrafili poradzić sobie ze stratą ukochanego dziecka. W tym tomie wrócili do siebie i udało im się począć drugie dziecko – ponownie córeczkę. Są z tego powodu bardzo szczęśliwi, ale też cały czas żyją w stresie, że również jej się coś stanie. Mamy również dobrą przyjaciółkę Thomasa, która w poprzednich tomach pomagała mu w śledztwach. Ma dwóch synów – starszego Adama i młodszego Simona. Zaczęła spotykać się z mężczyzną, któremu w poprzedniej części wynajmowała swój dom, bo sama przeprowadziła się do posiadłości, którą przepisania na nią sąsiadka. Mężczyzna ów ma na imię Jonas i również ma córkę – Willmę. Nora z Jonasem spotykają się od jakiegoś czasu, niby są szczęśliwi, ale potem wszystko się psuje…
Jest noc świętojańska. Na całej wyspie jest mnóstwo młodych ludzi, którzy przypłynęli się dobrze zabawić. Wśród tych ludzi będzie również Willma… Policjanci mają mnóstwo roboty – a to trzeba pijanych ludzi uspokoić, a nawet kilka razy zdarzają się jakieś poważniejsze interwencje. Nagle uwagę dwóch policjantów zwraca para starszych ludzi, którzy mówią, że spotkali dziewczynę na pomoście, która w dość dziwny sposób się zachowuje. Mundurowi obiecują, że zajmą się dziewczyną. Gdy do niej podchodzą okazuje się, że w ogóle nie kontaktuje i nie wie co się wokół niej dzieje. Później okazuje się, że ma na imię Felicia i również przypłynęła na Sandhamn ze swoją paczką przyjaciół. Tej samej nocy do pojazdu kempingowego, w którym policjanci mieli urządzony prowizoryczny komisariat zgłasza się druga dziewczyna, mówiąc z płaczem, że przypłynęła na wyspę ze znajomymi, ale w międzyczasie pokłóciła się z nimi i wybiegła z łódki. Później chciała do nich wrócić, ale nikogo już na tej łódce nie znalazła. Okazuje się, że jest to Ebba – przyjaciółka Felicii. Obiema dziewczynami opiekuje się potem Nora do przyjazdu ich rodziców.
Tej samej nocy Willma uparła się, że wyjdzie ze znajomymi również na imprezę. Jonas jako przykładny ojciec chciał, aby wróciła ona o rozsądnej porze, ale po wielu namowach zgodził się, aby jego córka wróciła o pierwszej w nocy. Kiedy jest już grubo po umówionej godzinie Jonas zaczyna się denerwować. A kiedy rano wstaje i nie zastaje swojej córki w pokoju, zaczyna odchodzić od zmysłów. I można powiedzieć, że już od tego momentu wszystko pomiędzy Norą a Jonasem zaczyna się psuć..
Następnego ranka po nocy świętojańskiej pewien spacerowicz z psem wybrał się w oddalone miejsce na plaży. Jego pies zaczyna szczekać, więc podbiega do niego. Znajduje zwłoki… Thomas zaczyna śledztwo, po dość krótkim czasie znajdują podejrzanego, ale czy na pewno to faktycznie on odpowiada za obecność trupa na plaży?
Viveca Sten jak zwykle ma lekkie pióro, pisze w taki sposób, że człowiek koniecznie musi się dowiedzieć, co będzie na następnej stronie. Podział książki na dość krótkie rozdziały również ułatwia czytanie. Jak dla mnie największym minusem było zakończenie książki – nie zdradzając jakie jest powiem tylko tyle, że spodziewałam się czegoś bardziej spektakularnego, jak to miało miejsce w poprzednich częściach tej autorki. Dlatego ogólnie oceniam tę pozycję na 8/10.

Szczerze? Po przeczytaniu poprzednich czterech części spodziewałam się czegoś lepszego. Nie wiem czemu, ale jakoś poprzednie tomy bardziej mi się podobały. Może idealnie tutaj pasuje powiedzenie, że co za dużo to nie zdrowo. Ale po kolei.
W piątym tomie, podobnie jak w poprzednich otrzymujemy dalsze losy głównych bohaterów. I tak mamy Thomasa, policjanta po niezłych...