Nie wiem, co zaciemniło Dostojewskiemu umysł, kiedy to pisał.

- fabuła dotyczy uganiania się za dwoma, delikatnie mówiąc, niestabilnymi psychicznie i emocjonalnie, rozpieszczonymi babami, od których każdy normalny człowiek trzymałby się z daleka gdyby nie to, że są ładne;
- jakieś 80% postaci, które cokolwiek robią lub mówią (i którym narator wchodzi do głowy) też jest niestabilna i kwalifikuje się do psychuszki (przy czym Myszkin oczywiście bynajmniej nie miałby tu priorytetu);
- część postaci, które niby coś robią i coś mówią, właściwie nie wiadomo, po co została wprowadzona, bo z ich robienia i mówienia nic nie wynika, poza zirytowaniem czytelnika (na przykład Hipolit - SPOILER - dobrze, że zdech, szkoda tylko, że tak późno);
- Dostojewski chyba się ciut zapędził w psychologizowaniu, bo ci wszyscy neurotycy są tacy trochę ostatecznie na jedno kopyto w swoim rozchwianiu, przekombinowywaniu i niekonsekwencji, że aż można odnieść wrażenie, że tak właściwie wcale ale to wcale nie są oni żadnymi głębokimi postaciami, ale mają na takie wyglądać, stąd w kółko przeżywają "problemy pierwszego świata";
- za to ogromny plus za 'happy end' dla Agłai Jepanczyn ;)
- plus za Myszkina, zwłaszcza przed atakami - szkoda, że tak rzadko;
- generał Iwołgin <3

Jest mi smutno, panie Dostojewski, ale to panu chyba średnio wyszło.

No i lektura uświadamia, że to wcale nie jest tak źle, że mówi się, jakoby "duszę kobiety" przedstawił Tołstoj w "Annie Kareninie". Pomyślcie tylko, jak by to wyglądało, gdyby typową przedstawicielką "duszy kobiecej" została okrzyknięta Agłaja Jepanczyn!

Nie wiem, co zaciemniło Dostojewskiemu umysł, kiedy to pisał.

- fabuła dotyczy uganiania się za dwoma, delikatnie mówiąc, niestabilnymi psychicznie i emocjonalnie, rozpieszczonymi babami, od których każdy normalny człowiek trzymałby się z daleka gdyby nie to, że są ładne;
- jakieś 80% postaci, które cokolwiek robią lub mówią (i którym narator wchodzi do głowy) też jest...