Było to moje czwarte spotkanie z inspektorem Montalbano i - jak do tej pory - najbardziej udane.

"Złodziej kanapek", mimo poważnej problematyki, obfituje w zabawne sytuacje, przede wszystkim niezrównane dialogi między głównym bohaterem i Catarellą, ciapowatym, nierozgarniętym policjantem, który od tego tomu stał się moim ulubieńcem.
Montalbano znów podbił moje serce, a raczej podniebienie, swoją miłością do kuchni śródziemnomorskiej. Gdy czytałam, jakie posiłki wrzucał na ząb i z jakim pietyzmem to robił, dałabym wiele, by zasiąść razem z nim do stołu i delektować się w milczeniu świeżymi smakołykami.

Jeśli chodzi o intrygę kryminalną, kolejny raz splatają się tu różne sprawy, a czytelnik trzymamy jest do końca w napięciu (a to lubię!).
Interesujące i intrygujące są także prywatne i sercowe problemy inspektora; ze szczególną siłą ujawnia się też jego meteoropatia, co prowadzi do wybuchowych, ale i komicznych scen.

Całość czyta się lekko, szybko i przyjemnie, mimo iż fabuła podejmuje ważny problem nielegalnych emigrantów, prostytucji i przemytu.

Było to moje czwarte spotkanie z inspektorem Montalbano i - jak do tej pory - najbardziej udane.

"Złodziej kanapek", mimo poważnej problematyki, obfituje w zabawne sytuacje, przede wszystkim niezrównane dialogi między głównym bohaterem i Catarellą, ciapowatym, nierozgarniętym policjantem, który od tego tomu stał się moim ulubieńcem.
Montalbano znów podbił moje serce, a...