Seria nadal trzyma dobry poziom. W tej części bardzo mi brakowało jako pary Eliasza i Julii, choć byli obecni jednak te ciągnące się nieporozumienia robiły swoje. Ogólnie fabuła promuje bardzo ważne wartości, których jest coraz mniej w społeczeństwie. Pokazuje życie młodego człowieka z jego nastoletniej perspektywy, to tak bardzo przypomina mi mój wiek nastoletni 😁 Kolejny raz gorąco polecam, seria ponad czasowa ❤️

Seria nadal trzyma dobry poziom. W tej części bardzo mi brakowało jako pary Eliasza i Julii, choć byli obecni jednak te ciągnące się nieporozumienia robiły swoje. Ogólnie fabuła promuje bardzo ważne wartości, których jest coraz mniej w społeczeństwie. Pokazuje życie młodego człowieka z jego nastoletniej perspektywy, to tak bardzo przypomina mi mój wiek nastoletni 😁 Kolejny...

Piszę drugi raz tę recenzję, więc mogło mi coś uciec...

Wzięłam się w końcu za kolejną część tego pasożyta. Jakże cieszę się, że to powoli kończy się... Cóż, zalety - ten, kto czytał wcześniejsze, wie, jak pani Andrzejczuk pisze, więc może wyciągnąć wnioski. A wady? Tutaj skupię się na nich... dużo się dzieje.
Po pierwsze, nagromadzenie wszystkiego w jednej książce. To znaczy, błędów ortograficznych, jakichś literówek (mój ulubiony - "Rzucaliśmy do dzieci piłkę i wymienialiśmy kolory: czerwony, żółty, zielony, FLETOWY"),błędy interpunkcyjne. No i jeszcze wstawiła 2-3 razy "-", jakby prowadziła w dalszym ciągu dialog, a to tylko opis tego, co dziewczyny porabiały.
Po drugie, pani Andrzejczuk nadużywa słowo "być". To jest strasznie denerwujące. Doliczyłam się powtórzeń (tego czasownika) i przykładowo znalazło się:
- na jednej stronie około 9,
- na pół strony 6 lub 7,
- w jednym zdaniu 3.
Toż to szaleństwo! Początkujący pisarze zmagają się z tym problemem i próbują, żeby nie powtarzało się. Robią wszystko, aby zmienić, ale pozostawić sens zdania. Nie rozumiem, jak taka doświadczona pisarka może coś takiego robić. Takie coś raziło w oczy.
I po trzecie, zdaje mi się, że Beacie Andjrzejczuk pojawił się w głowie pomysł, a potem spisała to na kolanie. Pomysł, okej, ale realizacja, może nie jest fatalna, ale daje dużo do życzenia. NIE MA TUTAJ KOREKTY. Czy pracujący nad tą powieścią spali? Tak w ogóle przeczytali to kiedykolwiek? Nastolatkowie nie są tacy głupi, a ambitniejsi będą się czepiać o to, bo mają do tego prawo. Zresztą, nie trzeba być jakimś bystrzakiem, żeby nie zauważyć tych rażących błędów. Ponadto, ta seria jest ogromna. Istny pasożyt. Mam wrażenie, że ta autorka jest damskim wcieleniem Remigiusza Mroza, która pisze obyczajówki...
Wspomnę tylko o tej kłótni Julii i Eliasza. Temat jest absurdalnie głupi: wolontariat ważniejszy od niej, błagam... Nic lepszego nie dało się wymyślić?

Piszę drugi raz tę recenzję, więc mogło mi coś uciec...

Wzięłam się w końcu za kolejną część tego pasożyta. Jakże cieszę się, że to powoli kończy się... Cóż, zalety - ten, kto czytał wcześniejsze, wie, jak pani Andrzejczuk pisze, więc może wyciągnąć wnioski. A wady? Tutaj skupię się na nich... dużo się dzieje.
Po pierwsze, nagromadzenie wszystkiego w jednej książce. To...

Nie chciałam, ale stało się. Przeczytałam kolejną część ,,Pamiętnika nastolatki''. To był błąd. Ogromny błąd.
Historia Julii nie różni się od historii Natalii. Mało tego, ta bohaterka jest niesamowicie nudna. Zakochała się w pierwszej gimnazjum w tym Eliaszu(podejrzewam, że nie ma w Polsce ani jednego dziecka o takim imieniu-tak samo jak Mieszko, Jaśmina itd.) i od tego czasu nie poznaje żadnych innych chłopców. W porządku- długotrwała miłość to symbol dojrzałości. Jednak Julia do dojrzałych nie należy, nastolatki w większości nie wychodzą za swoją pierwszą miłość, a przypuszczam, że w VI części Eliasz się jej oświadczy.
Zdenerwowała mnie Beata Andrzejczuk, bo, gdy Julia przygotowywała gry dla dzieciaków w wolontariacie to tłumaczyła zasady gry np. gumy, dwóch ogni, państw-miast, jakby nastoletnie czytelniczki były jakieś ograniczone i nigdy w nie nie grały. Otóż nie-należę do pokolenia 2000 i grałam zylion razy w państwa-miasta na miliard sposobów, skakałam w gumę z koleżankami i nie cierpiałam grać w zbijaka. Niesamowite, co?
Pod koniec autorka zmieniała imię jednego chłopaka z Brunon na Bruno, jakby to było jedno i to samo. To już był gwóźdź do trumny. Nie brakowało również błędów w wydaniu, znaki interpunkcyjne, literówki itd.
Nie polecam

Nie chciałam, ale stało się. Przeczytałam kolejną część ,,Pamiętnika nastolatki''. To był błąd. Ogromny błąd.
Historia Julii nie różni się od historii Natalii. Mało tego, ta bohaterka jest niesamowicie nudna. Zakochała się w pierwszej gimnazjum w tym Eliaszu(podejrzewam, że nie ma w Polsce ani jednego dziecka o takim imieniu-tak samo jak Mieszko, Jaśmina itd.) i od tego...

Kupiłam książkę w sumie tylko z tego powodu aby mieć całą serię Pamiętnika Nastolatki. Tak się dzieje z każdą kolejną Julią. Książki są ciekawe i miło się je czyta, zresztą tak samo jak wszystkie książki P.Beaty jednak nie jest to już ta sama przygoda którą opisywała Natalia.
Polecam aczkolwiek nie porywa tak jak wcześniejsze części :)

Kupiłam książkę w sumie tylko z tego powodu aby mieć całą serię Pamiętnika Nastolatki. Tak się dzieje z każdą kolejną Julią. Książki są ciekawe i miło się je czyta, zresztą tak samo jak wszystkie książki P.Beaty jednak nie jest to już ta sama przygoda którą opisywała Natalia.
Polecam aczkolwiek nie porywa tak jak wcześniejsze części :)

Świetnie czytało mi się o przygodach Natalii i Maksyma. Teraz czas na Julię i Eliasza.

Cała seria to naprawdę pełnowartościowe książki, które mogą dużo wnieść do życia. Jednak w 11 części Julia była strasznie irytująca. Zrobić Eliaszowi taką awanturę o wolontariat? No proszę was! Nie dziwie się, że był wkurzony. Musiał i tak mieć strasznie dużo cierpliwości skoro tyle wytrzymał. Ciesze się, że Julia w końcu zrozumiała swój błąd no, ale jakby trochę pomyślała to nie byłoby całej tej kłótni! Wiem, że gdyby nie było tej sprzeczki to w sumie nie byłoby też książki, ale po prostu się wkurzyłam!

Świetnie czytało mi się o przygodach Natalii i Maksyma. Teraz czas na Julię i Eliasza.

Cała seria to naprawdę pełnowartościowe książki, które mogą dużo wnieść do życia. Jednak w 11 części Julia była strasznie irytująca. Zrobić Eliaszowi taką awanturę o wolontariat? No proszę was! Nie dziwie się, że był wkurzony. Musiał i tak mieć strasznie dużo cierpliwości skoro tyle...

<3 uwielbiam tą serię. "Pamiętnik nastolatki" towarzyszył mi w dorastaniu i mam nadzieję że nadal będzie. Wiele sytuacji w jakich znalazły się Natalia i Julia odzwierciedla prawdziwe problemy współczesnych nastolatek. Jedna z najlepszych książek dla nastolatek i nie tylko. Dorośli mogą się z niej wiele dowiedzieć na temat uczuć czy psychiki nastolatków <3!

<3 uwielbiam tą serię. "Pamiętnik nastolatki" towarzyszył mi w dorastaniu i mam nadzieję że nadal będzie. Wiele sytuacji w jakich znalazły się Natalia i Julia odzwierciedla prawdziwe problemy współczesnych nastolatek. Jedna z najlepszych książek dla nastolatek i nie tylko. Dorośli mogą się z niej wiele dowiedzieć na temat uczuć czy psychiki nastolatków <3!

Julia zaczyna nowy rozdział w życiu....:) 1 klasa liceum... Nowe przyjaźnie, problemy... Kto okaże się prawdziwymi przyjaciółmi Julki?...Czy jej związek z Eliaszem przetrwa... Tego dowiecie się czytając kolejny 4 już tom o przygodach Julki i Eliasza.... <3 Oczywiście nie zabraknie tutaj również, mądrych i skutecznych rad Natki i Maksyma Górskich.... ;) Cenię sobie Panią Beatkę za jej styl pisania, ale również za bezpośredni, ciepły opis bohaterów;) Gorąco polecam szczególnie ta powieść zachwyci fanki Pamiętnika Nastolatki i stanie się kolejną perełką jak to było w moim przypadku :):* <3
PONOWNIE PRZECZYTANA: 2 KWIETNIA 22 R

Julia zaczyna nowy rozdział w życiu....:) 1 klasa liceum... Nowe przyjaźnie, problemy... Kto okaże się prawdziwymi przyjaciółmi Julki?...Czy jej związek z Eliaszem przetrwa... Tego dowiecie się czytając kolejny 4 już tom o przygodach Julki i Eliasza.... <3 Oczywiście nie zabraknie tutaj również, mądrych i skutecznych rad Natki i Maksyma Górskich.... ;) Cenię sobie Panią...