Książka będąca dopełnieniem filmu który właśnie wszedł na ekrany i który bardzo mi się spodobał. Opowiada o tym jak dwie siostry mierzą się z chorobą i odchodzeniem rodziców, jak przeżywają cierpienie i zmieniają swoje powikłane relacje. To taka dobra literatura popularna, trochę wesoła, trochę smutna, samo życie.

Z reguły nie czytam książki po obejrzeniu filmu, ale ten bardzo mi spodobał, szczególnie genialna rola Mariana Dziędziela. A książka wbrew pozorom jest trochę bytem of filmu niezależnym, przynosi obraz nieco inny, pogłębiony i ciekawy.

Mamy tu dwie siostry: Martę, zimną, dobrze zorganizowaną, ale której aż się kłębi we wnętrzu i Kaśkę która emocjonalna i płaczliwa. Obojgu bardzo średnio się w życiu układa a żyją ze sobą jak pies z kotem. W książce stają wobec perspektywy ciężkiej choroby i odejścia obojga rodziców, muszą się z tą nową sytuacją zmierzyć, stanąć z nią twarzą w twarz, przy okazji dokonują bilansu własnego życia i przewartościowują stosunki między sobą.

Książka jest śmieszno-smutna, z bardziej akcentem na smutek, gdy film był bardziej śmieszny. Znajdujemy tu parę wątków które albo nieobecne albo zasygnalizowane w filmie jak relacja Marty z neurochirurgiem Piotrem, czy kapitalna scena wizyty z ojcem u fryzjera. Przy okazji jest to książka o miłości w rodzinie, której często nie umiemy okazać, a potem już jest za późno: „Patrzę na mojego ojca, tego silnego ojca, któremu zawsze chciałam imponować. Boże, jak ja go kocham. I jak nie umiem mu tego powiedzieć.”

Przede wszystkim dostajemy dość szczegółową relację odchodzenia rodziców. Jakoś mnie uderzyły takie zdania: „Teraz idziemy przejęte korytarzami, które znam już na pamięć, mogłabym chodzić po tym szpitalu z zamkniętymi oczami” albo „Powoli wracam do rzeczywistości; więc jednak to będzie najgorszy scenariusz, nie ma taryfy ulgowej.” albo „– Powiedz szczerze, ile mu jeszcze zostało? – Nigdy do końca nie wiadomo. Ale niedużo. Trzeba się cieszyć każdą chwilą” albo „Jestem przerażona, wymęczona, chciałabym, żeby to się już skończyło, chciałabym pomóc mamie odejść.” Dla kogoś kto asystował odejściu rodziców te zdania będą niepokojąco znajome, a kto jeszcze ma rodziców, niech się cieszy każdą z nimi chwilą...

A poza tym rzecz jest bardzo życiowa, realistyczna i na swój sposób optymistyczna: siostry dopiero w obliczu utraty rodziców nawiązują jakąś głębszą relację a nie tylko bez przerwy na siebie warczą. To fajna literatura popularna na dobrym poziomie.

Książka będąca dopełnieniem filmu który właśnie wszedł na ekrany i który bardzo mi się spodobał. Opowiada o tym jak dwie siostry mierzą się z chorobą i odchodzeniem rodziców, jak przeżywają cierpienie i zmieniają swoje powikłane relacje. To taka dobra literatura popularna, trochę wesoła, trochę smutna, samo życie.

Z reguły nie czytam książki po obejrzeniu filmu, ale ten...