Nie czytałem poprzedniej Książki Marcina Strzyżewskiego
pt. “Dziewiąte życie czarnoksiężnika”, wiec nie mogę odnieść się do poprzednich dokonań autora. Mogę wam za to powiedzieć tyle, ze już w czasie kampanii na portalu WSPIERAM TO zainteresowały mnie (tematyka I stylem) fragmenty książki, która wtedy jeszcze miała nazywać się “Reportaże ze Strefy Zakazanej”. Ciesze się, że Czwarta Strona Fantastyki wkroczyła do akcji zapewniając tym samym publikacje książki. Bo Transmisja, choć jest utrzymana w zupełnie innym stylu niż S.Q.U.A.T., jest kolejna porządną opowieścią POSTAPO napisana przez polskiego autora.

Obiecałem sobie, że do książki podejdę z otwartym umysłem. Nie do końca odpowiadała mi koncepcja umiejscowienia akcji w Stanach Zjednoczonych (a raczej tego, co z nich zostało). Powód jest prosty – rynek jest pełen takich historii spisywanych przez amerykańskich autorów, a za mało jest rodzimego postapo. USA w wydaniu Falloutowo Madmaxowym już mi się trochę przejadło, niewielu autorom udaje się stworzyć coś oryginalnego, wszędzie pustynia, bandyci i “wielki zły”. Czytając kolejne rozdziały Transmisji doszedłem do wniosku, ze Marcinowi Strzyżewskiemu oryginalność wychodzi całkiem dobrze – na taka książkę fani czekali od dawna.

Według mnie największym atutem Transmisji jest mnogość pomysłów i aspektów życia, które się w niej pojawiają. Ta książka jest jak “film drogi”, dokładnie opisująca (miedzy innymi) podróż bohatera przez państwo w ruinie (niedawno recenzowałem książkę, która z grubsza można by streścić w ten sam sposób, ale moja opinia była bardzo krytyczna). Podczas swojej wędrówki bohater przeżywa wiele przygód – tego nie zabrakło – ale ważniejsze dla mnie było poświęcenie miejsca na opis poglądów, wierzeń, moralności ludzi. Czytelnika czeka wiele zaskakujących momentów.

Problemem książek POSTAPO jest mimo wszystko swego rodzaju złagodzenie wielu rzeczy. Pojawiają się w nich głód, brud, zagrożenie życia, rozpad struktur społecznych czy zdziczenie przejawiające się między innymi w scenach tortur, kanibalizmu czy gwałtów. Marcin Strzyżewski idzie w tym wszystkim kilka kroków dalej – łamie pewne bariery, przez co historia wydaje się być najważniejsza, bohater zaś jest jedynie pionkiem – niezbyt ważnym, nie mającym wpływu na wiele rzeczy. Jest w Timurze coś z Robinsona Crusoe i coś z Johna Blackthorne'a, może nawet coś z Odyseusza. Jeżeli liczycie na historie, w której bohater pustkowi zabija głównego złego oraz, oczywiście, zdobywa serce pięknej dziewczyny, to mam dla was złą wiadomość - Marcin Strzyżewski najwyraźniej nie lubi oklepanych rozwiązań. Wielki plus dla autora za brak “mesjanizmu”, za brak “przepakowania postaci” i za ukazanie ludzi żyjących przez dekady w “strefie” w sposób rzeczywisty – jako głodujących łachmaniarzy nie mogących się pochwalić ani piękna cera ani pełnym uzębieniem.

Ciekawym patentem jest druga warstwa książki, częściowo wspomniana w streszczeniu promującym TRANSMISJE – bo obok świata po zagładzie istnieje również ten, który pomimo wielu różnic przypomina jednak ten “nasz”, to znaczy czasy współczesne. Samo wysłanie bohatera w celu zrealizowania reportażu jest motywem niczym z Big Brothera, chociaż bardziej pasuje chyba porównanie do trylogii Miry Grant “Przegląd końca świata”. Autor znalazł miejsce dla dwóch skrajnych środowisk i świetnie wykorzystuje wszystkie kontrasty, zaś główny bohater jest łącznikiem miedzy światami. Timur jest człowiekiem, którego trudno jednoznacznie ocenić. Sami zobaczycie, dlaczego. Ja bardzo go polubiłem za jego szczerość.

Podoba mi się język użyty w książce – jest tutaj i narracja trzecioosobowa, spisane części reportażu, fragmenty korespondencji elektronicznej – widać czas włożony w dopracowanie wielu detali, dzięki którym czuć prawdziwe POSTAPO. Klimat tworzą także rzeczy oczywiste i trywialne, ale dobrze, że autor o nich nie zapomniał. Całość prezentuje się bardzo dobrze.

Próbowałem złapać Marcina Strzyżewskiego na jakiejś wpadce – motywach deus ex machina dla przykładu, ale nie udało mi się. Akcje są sygnalizowane, wszystko ma swoje miejsce – czytelnik powinien być zadowolony. Każdy z was wyrobi sobie własne zdanie o książce, ja czytałem ja kiedy tylko to było możliwe, a to o czymś świadczy. W sumie nie spodobał mi się dosłownie jeden patent (o czym wam napisać nie mogę, bo zdradziłbym fabule), ale mimo wszystko nie rzutuje to na bardzo pozytywny (subiektywny) odbiór książki.

Z czystym sumieniem mogę wam polecić Transmisje, na taką książkę czekaliśmy!

Nie czytałem poprzedniej Książki Marcina Strzyżewskiego
pt. “Dziewiąte życie czarnoksiężnika”, wiec nie mogę odnieść się do poprzednich dokonań autora. Mogę wam za to powiedzieć tyle, ze już w czasie kampanii na portalu WSPIERAM TO zainteresowały mnie (tematyka I stylem) fragmenty książki, która wtedy jeszcze miała nazywać się “Reportaże ze Strefy Zakazanej”. Ciesze się, że...