Z trudem skończyłam czytać tę książkę. Jest to typowo amerykańskie ujęcie czasów wojny. Bardzo płytkie i zazwyczaj skupiające się na holokauście. Co znamienne, książka wpisuje się w obecny trend, zgodnie z którym nie mieszamy Niemców w wojnę, wszystkiemu winni naziści. Na niemal 400 stron słowo Niemiec, Niemcy pojawia się raptem 5 razy. No i jak na prawdziwą amerykańską historię przystało, nie może zabraknąć peanów na część Ameryki, cudownej krainy, w której królowa trzyma pochodnie, rozświetlającą mroki. Tu nie ma prześladowań na tle religijnym. O niej marzyli młodzi bohaterowie. A właśnie, bohaterowie... Rozmemłana, wiecznie nieszczęśliwa Hope, nie potrafiąca ustawić do pionu rozwydrzonej nastolatki, odrzucająca zakochanego w niej mężczyznę, żeby następnie stwierdzić, że widocznie mu na niej nie zależalo, skoro posłuchał. Gdyby kilka razy nie było wspomniane, że Hope ma 36 lat, uznałabym, że to jakaś nastolatka. Annie, 12 latka z fochami, jednocześnie myśląca i mówiąca jak osoba dojrzała, pouczająca matkę, czym jest miłość i potrafiąca rozpoznać spojrzenie, jakie zakochany pradziadek rzucał prababci tylko na podstawie opowieści prawujka. "Gavin patrzy na ciebie, mamo, jak Jacob patrzył na babcię." Ten patos! Iście amerykański. Mężczyźni są pokazani w sposób typowy dla książeczek dla dzieci: od razu wiadomo, który jest dobry, który jest zły. Rob i Matt to głupcy bez wychowania, Gavin to ucieleśnienie cnót. Och! I te nieustanne samobiczowanie: nie mogę sobie wybaczyć, że nie przekonałam ich do ucieczki(to Rose o swojej wymordowanej rodzinie), Hope nie mogąca sobie wybaczyć, że jest złą matką. Jacob też nie może sobie wybaczyć, że nie udało mu się nakłonić rodziny Rose do ucieczki. No i jeszcze te perełki: Hope udaje się ustalić, co działo się z jej babką w czasie wojny na podstawie wyrobów cukierniczych. Potem udaje jej sie odnaleźć Jacoba i rozpoznać go w tłumie nowojorczyków na pdostawie bajek opowiadanych przez babcię, udaje jej się równiez ustalić ojcostwo swojej matki na podstawie reklamy. No i na koniec oczywiście ogromny spadek ;-) Jak pisałam: typowo amerykański styl pisania. Dla mnie nie do strawienia.

Z trudem skończyłam czytać tę książkę. Jest to typowo amerykańskie ujęcie czasów wojny. Bardzo płytkie i zazwyczaj skupiające się na holokauście. Co znamienne, książka wpisuje się w obecny trend, zgodnie z którym nie mieszamy Niemców w wojnę, wszystkiemu winni naziści. Na niemal 400 stron słowo Niemiec, Niemcy pojawia się raptem 5 razy. No i jak na prawdziwą amerykańską...