Lubię styl autorki, są emocje, zaskakujące watki, jednak tym razem miałam wrażenie, że było trochę za słodko. I to nie przez powieściową cukiernię, przepisy na wypieki czy tytuł, lecz zabrakło dramatyzmu w opisaniu losów zagubionych kochanków. Mam wrażenie, że autorka tak spieszyła się z napisaniem tej książki, że zapomniała o smutku i wzbudzeniu w czytelniku poczucia żalu i straty. W książce jedynie wątek Jacoba zdał ten egzamin. Ale to troszkę za mało. Zabrakło też rozwiązania tajemnicy pewnego ojcostwa. Po przeczytaniu ostatniego słowa, pozostałam z niedosytem, ze słodyczą niedosytu.
Całą recenzja tutaj: https://nakanapie.pl/recenzje/slodycz-niedosytu-slodycz-zapomnienia

Lubię styl autorki, są emocje, zaskakujące watki, jednak tym razem miałam wrażenie, że było trochę za słodko. I to nie przez powieściową cukiernię, przepisy na wypieki czy tytuł, lecz zabrakło dramatyzmu w opisaniu losów zagubionych kochanków. Mam wrażenie, że autorka tak spieszyła się z napisaniem tej książki, że zapomniała o smutku i wzbudzeniu w czytelniku poczucia żalu...

Tak bardzo polubiłam autorkę, że postanowiłam co jakiś czas nadrobić jedną jej książkę. Padło na #słodyczzapomnienia

Przepiękna historia, pełna bólu, tęsknoty, marzeń. Historia przy której się płacze i brnie dalej. Kiedy czytam książki autorki zawsze mam nadzieję, że to będzie szczęśliwie zakończenie.

Tym razem przenosimy się z Ameryki do Paryża. Młoda Amerykanka, rozwódka, wychowująca 12 letnią córkę, jednocześnie prowadzi rodzinną cukiernie. Założyła ją jej babcia, a jej przodkowie również prowadzili taką we Francji. Od kiedy babcia zachorowała na Alzheimera, wszystko zaczyna jej się mieszać. Pewnego dnia daje wnuczce listę z nazwiskami. Wtedy prawda wychodzi na jaw. Hope ma wyruszyć do Paryża w poszukiwaniu zaginionej rodziny. Powoli dowiaduje się prawdy o przeszłości swojej babci. Odkrywa kim była i kim właściwie jest teraz. Wszystkie klocki tworzą jedną całość.

Ciepła, wzruszająca. Oczywiście nie obyło się bez łez. Za każdym razem płacze przy książkach #kristinharmel

Z ogromną przyjemnością sięgam po każdą z nich. Tu nie ma zbrodni, no oprócz tego, że babcia Hope wychowywała się w okupywanym przez Niemców Paryżu. Paryżu, w którym ginęli Żydzi, wywożeni do obozów, mordowani.

Ponadczasowa miłość, tęsknota, wiara w cuda. Chociaż nikt nie znał przeszłości babci ona nigdy nie straciła nadziei. Wiedziałam, że kiedyś rodzina się połączy.

Polecam 💪💪💪

Tak bardzo polubiłam autorkę, że postanowiłam co jakiś czas nadrobić jedną jej książkę. Padło na #słodyczzapomnienia

Przepiękna historia, pełna bólu, tęsknoty, marzeń. Historia przy której się płacze i brnie dalej. Kiedy czytam książki autorki zawsze mam nadzieję, że to będzie szczęśliwie zakończenie.

Tym razem przenosimy się z Ameryki do Paryża. Młoda Amerykanka,...

Po świetnej Księdze Utraconych Imion spodziewałam się kolejnej magicznej powieści. Niestety, książka jest bardzo neutralna, można przeczytać, ale nie porywa. Jest tu trochę o wojnie, trochę o trudnych relacjach z dorastającą córką, trochę o pieczeniu. Jedna z tych, o których po tygodniu się nie pamieta.

Po świetnej Księdze Utraconych Imion spodziewałam się kolejnej magicznej powieści. Niestety, książka jest bardzo neutralna, można przeczytać, ale nie porywa. Jest tu trochę o wojnie, trochę o trudnych relacjach z dorastającą córką, trochę o pieczeniu. Jedna z tych, o których po tygodniu się nie pamieta.

Powieść Kristin Harmel „Słodycz zapomnienia” rozdarła moje serce na miliard kawałków.
Trzydziestosześcioletnia Hope prowadzi rodzinną cukiernię w sennym, nadmorskim miasteczku Cape Code. Po rozwodzie rytm jej życiu nadaje praca oraz opieka nad zbuntowaną, nastoletnią córką i cierpiącą na chorobę Alzheimera babcią.
Choć Hope czuje się samotna i przegrana, wydaje się również pogodzona ze swoim losem. Dzień po dniu mierzy się z życiem, bez nadziei że coś zmieni się na lepsze.
Jeden wieczór, jedno wydarzenie zmieniają wszystko. I nagle okazuje się, że w życiu Hope nic nie jest takie, jakim się wydawało. Musi zebrać się na odwagę, porzucić to co znane i względnie bezpieczne, żeby odkryć prawdę. Ryzykuje wiele, nie mając przy tym pewności, czy nie goni za senną marą. Czy odkrycie długo skrywanych sekretów przyniesie więcej dobra czy zła?
Szukałam obyczajowej powieści, która podleczy moje skołatane nerwy po serii krwawych kryminałów. No cóż nie udało się. A emocje, po przeczytaniu tej powieści zostały ze mną jeszcze długo po tym jak wybrzmiało jej ostatnie zdanie.

Powieść Kristin Harmel „Słodycz zapomnienia” rozdarła moje serce na miliard kawałków.
Trzydziestosześcioletnia Hope prowadzi rodzinną cukiernię w sennym, nadmorskim miasteczku Cape Code. Po rozwodzie rytm jej życiu nadaje praca oraz opieka nad zbuntowaną, nastoletnią córką i cierpiącą na chorobę Alzheimera babcią.
Choć Hope czuje się samotna i przegrana, wydaje się...

Choć początek nieco mnie znudził całość jest warta przeczytania.

Choć początek nieco mnie znudził całość jest warta przeczytania.

„Słodycz zapomnienia” to jedna z wcześniejszych książek Kristin Harmel i chociaż fabularnie autorka miała bardzo dobry i oryginalny pomysł, to warsztatowo można zauważyć rękę nowicjuszki. Brakuje mi też trochę bardziej rozbudowanego tła całej historii oraz dokładniejszych portretów głównych bohaterów. Czytając, odnosiłam wrażenie, że autorka starała się pisać jak najbardziej zwięźle, by zmieścić się na określonej liczbie stron. Cóż, może taka „uroda” początków… Mimo to, poznawanie historii Rose, Hope oraz Annie sprawiło mi wielką przyjemność. Było bardzo emocjonująco i wzruszająco.

Hope prowadzi w małym miasteczku rodzinną cukiernię, która od kilku pokoleń przekazywana jest z matki na córkę. Jej córka Annie, mimo iż jest typową zbuntowaną nastolatką, codziennie jej w tym pomaga i uważa to za całkiem naturalne. Mimo to, kobiety średnio się dogadują – atmosfera miedzy nimi jest dość ciężka. Jednak jest ktoś, kto sprawi, że zaczną wspólnie działać i to z całkiem dobrym skutkiem. Tym kimś jest nestorka rodu – Rosa – babcia Hope, która cierpi na Alzheimera. W jednej z coraz rzadszych chwil jasności umysłu prosi wnuczkę, by sprawdziła co w czasie drugiej wojny świtowej się stało z kilkoma osobami. Może się tego dowiedzieć tylko w Paryżu. Szaleństwo chorej, która żyje w różnych światach? Nie. Najprawdziwsza, chociaż nieprawdopodobna, przeszłość – przeszłość Rosy ale i przeszłość Hope...


C.D.: https://czytany-blog.blogspot.com/

„Słodycz zapomnienia” to jedna z wcześniejszych książek Kristin Harmel i chociaż fabularnie autorka miała bardzo dobry i oryginalny pomysł, to warsztatowo można zauważyć rękę nowicjuszki. Brakuje mi też trochę bardziej rozbudowanego tła całej historii oraz dokładniejszych portretów głównych bohaterów. Czytając, odnosiłam wrażenie, że autorka starała się pisać jak...

'Gdy ludzi rozdzieli wojna nie wszystko można na powrót złączć'
Słodycz zapomnienia to powieść o sile miłości, odwadze i nadzieji, która trwa całe życie.
To też świadectwo ludzi, którzy z narażeniem życia pomagali innym burząc różnice kulturowe i religijne.
Mimo kilku niedociągnieć, przerysowanych postaci i momentami wyolbrzymionego tragizmu wartą przeczytać tę książke.

'Gdy ludzi rozdzieli wojna nie wszystko można na powrót złączć'
Słodycz zapomnienia to powieść o sile miłości, odwadze i nadzieji, która trwa całe życie.
To też świadectwo ludzi, którzy z narażeniem życia pomagali innym burząc różnice kulturowe i religijne.
Mimo kilku niedociągnieć, przerysowanych postaci i momentami wyolbrzymionego tragizmu wartą przeczytać tę książke.

Bardzo pięknie opowiedziana historia z drugą wojną światową w tle. Wciąga i wzrusza i nawet jeśli chwilami jest infantylna, nie burzy to jej odbioru.
Jest to jedna z tych książek, które można połknąć w jeden wieczór, albo dwa...

Bardzo pięknie opowiedziana historia z drugą wojną światową w tle. Wciąga i wzrusza i nawet jeśli chwilami jest infantylna, nie burzy to jej odbioru.
Jest to jedna z tych książek, które można połknąć w jeden wieczór, albo dwa...

Piękna, wzruszająca historia

Piękna, wzruszająca historia

Polecam wszystkie książki tej autorki - każda to inne wrażenia i historie a wszystkie przepiękne.

Polecam wszystkie książki tej autorki - każda to inne wrażenia i historie a wszystkie przepiękne.