Naszym głównym bohaterem a zarazem narratorem jest Soran. Soran ma 30 lat i zabiera nas w 3-minutową (ciężko uwierzyć) podróż po swojej duszy, wspomnieniach, myślach a także obawach. Czytając historię Sorana brniemy przez gęstą od smutku i melancholii opowieść, którą sam nas raczy. Ale uwaga! Wcale nie jest łatwo dotrzymać mu kroku. Zabierając się za nią trzeba się jej całkowicie poddać i dać pochłonąć, by wyłapać całość treści, którą autor chciał nam przekazać (nie chodzi wyłącznie o to co na "wierzchu"). Podobnie jak Soran uważam, że "Czasem człowiek potrzebuje żeby jego świat był mały". Czy nie tak właśnie jest ? Soran ma wiele obaw. Szuka odpowiedzi. Błądzi myślami w poszukiwaniu sensu życia. W tej podróży napotyka wiele osób i przeżywa wiele "przygód". Jedną z napotkanych osób jest jego ojciec. To on mówi mu "Musisz wiedzieć, że nie jest łatwo, lecz warto walczyć. Są rzeczy, które docierają do Ciebie dopiero gdy miną. Są dni, które nabierają sensu dopiero wieczorem. Są chwile, które, pomimo że zawsze są wokół Ciebie, latając jak w orbicie, docierają później."

Jeśli lubicie w długie zimne wieczory poznawać smutne historie to jest ona dla Was idealna. Ja bardzo polubiłam Sorana, z tego względu, że czasem sama się gubię.. Polecam !
Za egzemplarz do recenzji dziękuję autorowi oraz życzę samych sukcesów i owocnej pracy.

Naszym głównym bohaterem a zarazem narratorem jest Soran. Soran ma 30 lat i zabiera nas w 3-minutową (ciężko uwierzyć) podróż po swojej duszy, wspomnieniach, myślach a także obawach. Czytając historię Sorana brniemy przez gęstą od smutku i melancholii opowieść, którą sam nas raczy. Ale uwaga! Wcale nie jest łatwo dotrzymać mu kroku. Zabierając się za nią trzeba się jej...