Wstyd się przyznać, ale prawdopodobnie ostatnio przeczytałam książkę naszego rodaka w postaci lektury, więc około 10 lat temu. I właściwie ucieszyłam się kiedy w moje ręce trafiło "Uwikłanie". Taka miła odmiana - polskie nazwiska i polska mentalność. Rozpoczęłam przygodę z Miłoszewskim pozytywnie nastawiona. I właściwie nie mogę napisać, że się rozczarowałam, bo to kawał dobrej lektury. Postacie są tutaj wyraziste, poznajemy prokuratora Szackiego, który jest przeciętnym polskim mężczyzną i ma przeciętne męskie dylematy. Słyszymy jego myśli, refleksje, poznajemy jego problemy i zdanie na wiele tematów. Szacki jest tak wyrazisty, że trudno nie poczuć do niego sympatii. Osoba Szackiego w pewien sposób mnie jednak też irytowała - ciągle niezadowolony, narzekający, szukający dziur i kłopotów. Jednocześnie bezpośredni i bezczelny. Chwilami miałam wrażenie, że Miłoszewski wplótł w myśli Szackiego swoje własne przemyślenia na temat pewnych zachowań polskiego społeczeństwa - jakby za pośrednictwem prokuratora ze swojej książki chciał to z siebie wyrzucić.
Historia też ciekawa - jeden trup i czterech podejrzanych. Dobrze, że nie zakończyła się paranormalnym bełkotem, bo tego bym nie zniosła. Na szczęście Miłoszewski, podobnie jak Szacki to mężczyzna mocno stąpający po ziemi, więc finał okazał się być prosty i logiczny.
I jeszcze jedna refleksja - prokurat Szacki mimo swojego niezbyt ciekawego życia osobistego jest na tyle barwną postacią, że chyba nie zasłużył na to, aby w filmie zamienić go na panią Szacką. Wielka szkoda, że tak się właśnie stało.

Wstyd się przyznać, ale prawdopodobnie ostatnio przeczytałam książkę naszego rodaka w postaci lektury, więc około 10 lat temu. I właściwie ucieszyłam się kiedy w moje ręce trafiło "Uwikłanie". Taka miła odmiana - polskie nazwiska i polska mentalność. Rozpoczęłam przygodę z Miłoszewskim pozytywnie nastawiona. I właściwie nie mogę napisać, że się rozczarowałam, bo to kawał...