„W nocy, gdy cały dom już śpi,
Stukostrachy, Stukostrachy
Stukają do drzwi.
Chciałbym stąd uciec, lecz boję się,
Że Stukostrach zabierze mnie.”

Pewnego dnia młoda pisarka - Roberta ‘Bobbi’ Anderson dokonuje szokującego odkrycia. Nie może w to uwierzyć, czyżby postradała zmysły? A potem następuje ciąg dziwnych i niewytłumaczalnych zdarzeń. Telepatycznie łączy się ze swoim przyjacielem, prosząc go o ratunek.
Doświadczony pisarz James ‘Jim’ Gardner przebywa na spotkaniu, w którym przed rzeszą obcych ludzi ma czytać fragmenty ze zbiorów swojej poezji. Jim znów zaczął pić, dlatego nie jest w najlepszej formie. I gdyby nie pewna złośliwa pinda, która opłaca mu honorarium, Jim już dawno by skapitulował. Nagle doznaje silnego przeczucia – jego przyjaciółka i kochanka Bobbi Anderson ma kłopoty. Ta silna i irracjonalna myśl sprowadzają Jima do Haven - miasteczka, w którym zaczynają dziać się zjawiska nadprzyrodzone.


To było zawstydzające. Taka wielka fanka powieści Kinga jak ja, a nigdy nie czytałam „Stukostrachów”. Wydawało mi się, że prawie wszyscy, którzy zetknęli się z twórczością mistrza grozy mają o niej szerokie pojęcie, a ja? Więc okryta hańbą, w końcu kupiłam jedną z najpopularniejszych książek tego pana, by samej przekonać się o jej fenomenie.
Nie zrozumcie mnie źle, uwielbiam Kinga i jego prozę, ale „Stukostrachy” nie mogę zaliczyć do tych perełek, z jakimi do tej pory się zetknęłam. Nie polubiłam głównych bohaterów, a zwłaszcza Bobbi. Przy każdym dialogu, wysyłałam niemą prośbę do tych fikcyjnych, papierowych laleczek „zamknij się, zamknij się!” - i tak dalej. Po krótkim czasie miałam serdecznie dość tej dwójki: świętoszkowatej „pani Indiana Jones” i pijaka z przerośniętym ego. Niestety byłam skazana na ich towarzystwo niemal do samego końca.
Sama historia też nie jest powalająca. Początek był nudny jak flaki z olejem. Owszem, nie przeszkadza mi, gdy bohaterowie sobie gawędzą i rozwodzą się nad historią swojego życia, ale pod warunkiem, że ich nie nienawidzę. Bobbi z wiecznym dylematem swojej apodyktycznej, okropnej siostruni (o, jak mi ciebie żal – oczywiście ironizuję) oraz jej żałosny kochaś z obsesją ratowania świata.
Inne wątki również mnie nie przekonały, chwilami wręcz zaczepiały o granicę kiczu. I wybaczcie tę jawną szczerość, ale tak to właśnie odebrałam.
Powieść dzieli się na trzy części, a najsmutniejsze jest to, że to epilog najbardziej mi się spodobał. Kompletnie nie mogłam się odnaleźć w tej potężnej dawce fikcji, jaką zaserwował nam King. Pojęcie groteski nabrało nowego obrazu – i nie jest to komplement. I gdyby nie uwielbiana przeze mnie proza Kinga i niektóre momenty przebłysku dowcipu bohaterów, powieść oceniłabym niżej.

„W nocy, gdy cały dom już śpi,
Stukostrachy, Stukostrachy
Stukają do drzwi.
Chciałbym stąd uciec, lecz boję się,
Że Stukostrach zabierze mnie.”

Pewnego dnia młoda pisarka - Roberta ‘Bobbi’ Anderson dokonuje szokującego odkrycia. Nie może w to uwierzyć, czyżby postradała zmysły? A potem następuje ciąg dziwnych i niewytłumaczalnych zdarzeń. Telepatycznie łączy się ze swoim...