To właściwie nie jest książka historyczna, czy nawet biograficzna. Nazwałabym ją po prostu najczystszą beletrystyką, ze wszystkimi tego - dobrymi i złymi - konsekwencjami.
Autor próbuje wejrzeć w psychikę Dzierżyńskiego. Chyba w ogóle nie opiera się na dokumentach. Podaje jako pewniki zdarzenia, których świadkiem miałby być tylko on. Używa stylu bliskiemu poetyckiej prozie.
To wszystko sprawia, że książka staje się nieco przekłamana - i aż dziw, że przez tyle lat [od dwudziestolecia międzywojennego] była bezkrytycznie brana za najwnikliwszą i najlepszą biografię Dzierżyńskiego - jakby nie dało się przyznać, że jest po prostu jego jedyną biografią...
Pomimo wszystkich wad, uważam, że jest warta przeczytania. Nie ze względu na osobę Dzierżyńskiego - raczej jako materiał poglądowy, jakie były realia lat 20-tych, co się jadało, co się podśpiewywało, jak się jeździło pociągami, gdzie bywali socjaliści, a gdzie konserwatyści, i - co najważniejsze - jak wyglądała ówczesna 'literatura faktu'.

To właściwie nie jest książka historyczna, czy nawet biograficzna. Nazwałabym ją po prostu najczystszą beletrystyką, ze wszystkimi tego - dobrymi i złymi - konsekwencjami.
Autor próbuje wejrzeć w psychikę Dzierżyńskiego. Chyba w ogóle nie opiera się na dokumentach. Podaje jako pewniki zdarzenia, których świadkiem miałby być tylko on. Używa stylu bliskiemu poetyckiej...