Wiele razy przechodziłam w księgarni obok tej książki i myślałam sobie "O, to będzie super!". Czytałam fragment z tyłu i byłam pewna, że trafię wreszcie na coś naprawdę wartościowego. Dodatkowo nakręciła mnie przyjaciółka i wręcz nie mogłam się doczekać, aż przeczytam "7 kolorów tęczy".
A potem co?
Wielkie rozczarowanie... Pierwsze strony jeszcze podsycały moją nadzieję, ale potem było już tylko gorzej. Nie mogłam znieść żywcem skopiowanych, naukowych fragmentów. Lubię, gdy autor tym co i jak pisze, przenosi mnie do innego świata. Sawicka oczywiście zaczęła budować ten mały światek Mariji, ale każdym zbyt naukowym tekstem ciężkim butem mnie z niego wykopywała. Poza tym budziło to moje dziwne odczucia: przyjaciółki rozmawiające w przymierzalni o TAKICH rzeczach TAKIM językiem? W życiu! Aż mówiłam do książki: Przeczytaj to kobieto, zrozum i przekaż, byłoby lepiej.
Sama fabuła była świetna jak dla mnie, a momenty, w których bohaterka mówiła o afirmacji i przeznaczeniu jakoś tam na pewno wpłynęły na moje życie.

Najgorsze jest to, że w niektórych miejsca widać, że autorka umie pisać, robi to z łatwością i wyraźną radością. Niepotrzebnie wciska tam dodatkowo Coelho, Whartona i stos podręczników "Dlaczego kobiety i mężczyźni..".

Trzy gwiazdki, bo chęci miała dobre.

Wiele razy przechodziłam w księgarni obok tej książki i myślałam sobie "O, to będzie super!". Czytałam fragment z tyłu i byłam pewna, że trafię wreszcie na coś naprawdę wartościowego. Dodatkowo nakręciła mnie przyjaciółka i wręcz nie mogłam się doczekać, aż przeczytam "7 kolorów tęczy".
A potem co?
Wielkie rozczarowanie... Pierwsze strony jeszcze podsycały moją nadzieję,...