Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kultowa, więc nie mogło jej zabraknąć na mojej półce. Herkules Poirot, jak na siebie, całkiem znośny, bo wyjątkowo nie da się odczuć tej jego zarozumiałości. Natomiast układ kryminału dość prosty, rozwiązania nie sposób się domyślić, jak to u Christie, więc jak ktoś lubi niespodzianki to myślę, że się nie zawiedzie. Czyta się błyskawicznie, z przyjemnością, mimo francuskich wtrąceń (jak to przy panu Poirot) i właśnie tej prostej, nienachalnej fabuły.
Do połknięcia w jeden-dwa wieczory, polecanko.

Kultowa, więc nie mogło jej zabraknąć na mojej półce. Herkules Poirot, jak na siebie, całkiem znośny, bo wyjątkowo nie da się odczuć tej jego zarozumiałości. Natomiast układ kryminału dość prosty, rozwiązania nie sposób się domyślić, jak to u Christie, więc jak ktoś lubi niespodzianki to myślę, że się nie zawiedzie. Czyta się błyskawicznie, z przyjemnością, mimo francuskich...

Fajna, ale raczej słabsza niż poprzedni tom (co na chwilę obecną nie jest takie oczywiste, bo średnia wskazywałaby inaczej -- wystawiam jej 500. ocenę, poprzedniczka zebrała ich już ponad 2k).
Czary mary, zagadki w stylu Kodu da Vinci, bardzo wyraźne postacie zarówno główne, jak i drugoplanowe, no i "ciekawe" morderstwa, o ile wypada tak pisać. Niby wszystko fajnie, ale trochę ponarzekałam. A to na relację głównych postaci z dupy, a to na powtarzające się wątki postaci pobocznych, które miały im nadać trójwymiarowości, a wyszły.. dziwnie, a to na powielone fragmenty, po których mamrotałam pod nosem "tak, wiemy". Nie mniej jednak napisana jest jak zwykle tak, że pochłania się szybko, nawet gdy czas czytania wydłuża przewracanie oczami. Trzeba troszeczkę zawiesić wiarę i da się z tego nawet czerpać przyjemność. Największym plot-twistem dla mnie okazał się motyw zbrodni, bo reszty domyśliłam się niestety dość szybko.

Jeśli czytał_ś pierwszy tom, podobało Ci się i zastanawiasz się czy warto iść w drugi - warto, śmiało.
Jeśli nie czytał_ś pierwszego tomu i zastanawiasz się czy możesz zacząć od drugiego, to mocno polecam spróbować najpierw "Mentalisty", choć do głównej zagadki nie jest super potrzebny. "Kult" odnosi się co i rusz do przeżyć z poprzedniej części i nawet spoileruje jej zakończenie.

A na koniec chciałabym pozdrowić moją mamę, która powiedziała, że chętnie przeczyta moją recenzję. Cześć, mamo, to ja.

Fajna, ale raczej słabsza niż poprzedni tom (co na chwilę obecną nie jest takie oczywiste, bo średnia wskazywałaby inaczej -- wystawiam jej 500. ocenę, poprzedniczka zebrała ich już ponad 2k).
Czary mary, zagadki w stylu Kodu da Vinci, bardzo wyraźne postacie zarówno główne, jak i drugoplanowe, no i "ciekawe" morderstwa, o ile wypada tak pisać. Niby wszystko fajnie, ale...

Bardzo lubię kryminały, thrillery, mroczne tajemnice, którymi autorzy straszą swoich czytelników opowiadając z najbardziej obrzydliwą dokładnością szczegóły. Wiele już przeczytałam, jeszcze więcej obejrzałam, wobec czego nie jest wcale tak łatwo mnie czymś zaskoczyć nie tworząc jednocześnie sytuacji absurdalnych. Carin Slaughter akurat udało się mnie zaskoczyć, ale było to już o wiele, wiele za późno.

Muszę przyznać, że z "Ofiarą" męczyłam się długo, co dla mnie jest nienaturalne, gdyż takie historie, to ja połykam w dwie noce. Z jakiegoś powodu język mi po prostu nie podpasował; odniosłam wrażenie, że narracja zawiera dużo zbędnych szczegółów, które dodatkowo spowalniają akcję, która sama w sobie jest szczątkowa. Powieść zaczyna się od sytuacji tajemniczej kobiety w potrzasku, a następnie wrzuceni jesteśmy prosto na scenę zbrodni. Odkrywanie tego, co się wydarzyło, odtwarzanie całego zajścia byłoby super, gdyby się tak mozolnie nie ciągnęło. Przez większość wydarzeń jesteśmy prowadzani za rączkę od dialogu do dialogu, od teorii do teorii (a w zasadzie jej braku). To by było nawet intrygujące, gdyby towarzyszyło temu jakieś poczucie mroczności i zagrożenia, ale niestety, mi tego zabrakło. Może to elementy obyczajowe, które miały nam bardziej przybliżyć charakter postaci, zrobić z nich ludzi z krwi i kości, może to te zbędne informacje przelewające się hektolitrami przez strony książki. A może najzwyczajniej w świecie nie było mrocznie i niebezpiecznie.
Odkrywanie prawdziwej historii ze strony Angie było delikatnym wynagrodzeniem, jednak wciąż odbywało się od rozmowy do rozmowy. Małe wybuchy i konfrontacje, które miały napiąć sytuację, pozostawały dość mdłe, a akcję zaledwie popychały, zamiast ją napędzać.
Cieszę się natomiast, że autorka wybrała zawiązanie sprawy w tak wybuchowy sposób. Wreszcie odczułam, że sytuacja jest mocno napięta, niebezpieczna, decyzje podejmowane w ułamku sekund mają ogromne znaczenie i wreszcie, wreszcie!, wydarzyć może się wszystko. I nie chodzi o to, że trzeba paradować z karabinem przed moim nosem, żebym wyczuła zagrożenie. Po prostu pisząc tak zwartą akcję, autorka nie poświęcała czasu na zbędne elementy, które nie wnosiły nic, a jedynie rozciągały wydarzenia w czasie.
Jest jeszcze jeden wątek, do którego po prostu muszę, no muszę się przyczepić: Collier. Moment, w którym okazało się, że policjant współpracuje z osobą uwikłaną w całą sytuację i której zeznania rozwiązałyby wszystkie komplikacje był tak znikąd, że aż miałam ochotę cofnąć się o te 300-400 stron i sprawdzić czy aby na pewno nic mi nie umknęło. Collier został przedstawiony jako potencjalny kandydat dla jednej z policjantek i wokół tego kręciła się część akcji. Potem zniknął z pola widzenia do minimalistycznych "Collier i Ngo wysiedli z radiowozu" czy czegoś w tym stylu. I wszystko jest w porządku, dopóki nagle jedna z prowadzących śledztwo stwierdza, że on jest podejrzany, bo.. jest wszędzie wcześniej niż inni i kłamał (czego sami nie byliśmy w stanie zweryfikować). Ten element w ogóle nie został w jakiś sposób zaznaczony, postacie nie wchodziły z nim w interakcje, on tam po prostu był. Żadna z postaci nie zdziwiła się jego przybyciu, a sama obecność została opisana przez narratora jak element scenerii. Z kolei kłamstwa nie były przedstawione tak, że czytelnik sam stwierdza, że coś tu się nie klei, ten typ jest podejrzany, ale tylko tak delikatnie, bo nie oszukujmy się, po przeczytaniu tylu kryminałów o zabójstwo zaczynamy podejrzewać każdego. Moim zdaniem to jest niewykorzystany motyw w stylu "czytelniku, masz pod nosem, że coś jest nie tak, ale patrzysz w lewo, kiedy odpowiedź jest po prawo i BAM! mogłeś się domyślić, że tu będzie jakiś szwindel".

Po przeleceniu wzrokiem innych recenzji pragnę na koniec tylko zaznaczyć, że to była moja pierwsza książka Slaughter i pewnie nie ostatnia...

Bardzo lubię kryminały, thrillery, mroczne tajemnice, którymi autorzy straszą swoich czytelników opowiadając z najbardziej obrzydliwą dokładnością szczegóły. Wiele już przeczytałam, jeszcze więcej obejrzałam, wobec czego nie jest wcale tak łatwo mnie czymś zaskoczyć nie tworząc jednocześnie sytuacji absurdalnych. Carin Slaughter akurat udało się mnie zaskoczyć, ale było to...