Całkiem przyzwoity kryminał. Uwagi jednak mam te same co do "Piątej kobiety". Gdyby pominąć fragmenty, które nic nie wnoszą do śledztwa kiedy Wallander je, śpi, często pije i często sika (ma cukrzycę) to książkę można by odchudzić o dobre 200 stron.
Z tomu na tom Mankell jednak coraz bardziej się rozwija, chociaż moją ulubioną częścią z cyklu pozostanie chyba już "Biała lwica". Z każdym kolejnym tomem obserwujemy jednak jak mordercy stają się coraz bardziej bezwzględni a przyczyny tego są bardzo różne. Wallander upatruje ich w upadku szwedzkiego społeczeństwa, twierdzi, że młodzi ludzie pozbawieni autorytetów przestają powoli odróżniać dobro od zła.
Jego przemyślenia są w każdym razie na miejscu, bo chyba ciężko tropić mordercę i chociaż na chwilę się nad tym nie zadumać.
O ile w życiu zawodowym daje sobie radę powyżej przeciętnej o tyle jego życie prywatne się sypie. Oprócz wspomnianej przeze mnie choroby, zostawia go jego kobieta. Ponadto Wallander źle śpi, tyje i myśli o zbliżającej się emeryturze. W tym wszystkim udaje mu się jednak nie tracić głowy i doprowadzić sprawę do końca. Może często nasze życie wydaje się składać z samych nieszczęść a mimo wszystko nie poddajemy się i przemy do przodu. To chyba chce nam przekazać Mankell: żeby się nie poddawać mimo przeciwności losu, zawsze istnieje bowiem jakieś rozwiązanie naszych problemów.
Mankell trzyma moim zdaniem formę i po przeczytaniu całej serii (została mi już chyba tylko "Zapora") być może sięgnę po inne jego książki. Zobaczymy.

Całkiem przyzwoity kryminał. Uwagi jednak mam te same co do "Piątej kobiety". Gdyby pominąć fragmenty, które nic nie wnoszą do śledztwa kiedy Wallander je, śpi, często pije i często sika (ma cukrzycę) to książkę można by odchudzić o dobre 200 stron.
Z tomu na tom Mankell jednak coraz bardziej się rozwija, chociaż moją ulubioną częścią z cyklu pozostanie chyba już "Biała...