No i znowu to samo. Coelho, powtarzasz się.

Dalej twierdzę, że Autor powinien znaleźć sobie inny temat do rozmyślań i spróbować spojrzeć inaczej na świat. Naprawdę. W jego książkach nie widzę w ogóle prób dojścia do czegoś, zmieniania się, osobistego rozwoju, postępu. Na wszystko patrzy cały czas tak samo, a mnie osobiście jego punkt widzenia drażni coraz bardziej i bardziej. Ale może od początku...

"Zahir" opowiada o słynnym pisarzu, sławnym, bogatym, mającym "idealne" życie, aż do czasu gdy nagle znika jego ukochana żona- Ester. Mężczyzna nie może o niej zapomnieć, ułożyć sobie życia na nowo, w każdej mijanej na ulicy twarzy widzi tylko ją. Staje się dla niego tytułowym zahirem- obsesją. Obsesja ta pcha go w najdziwniejsze miejsca, do nietypowych ludzi, osobliwych środowisk, oraz rozważań na temat wszystkiego co kobieta po sobie zostawiła, tak w jego jak i innych pamięci. Jak to u Coelho zwykle bywa pojawia się również motyw wędrówki.

Rozmyślania wszelkiego rodzaju, abym mogła je w miarę spokojnie czytać, muszą albo choć częściowo pokrywać się z moim światopoglądem, albo wykraczać poza przemyślane przeze mnie kwestię. Autor w tej powieści przejawia tak nielogiczne podejście do życia, że spokoju we mnie zdecydowanie nie potęgowało. Idealistką to ja nie jestem na pewno, a szczęście widzę przede wszystkim w nieszczęściu, które jest jego podstawą. Ta książka to nie moja bajka. Moim zdaniem również nie ta bajka. Nie ten świat, nie to życie, nie ci ludzie.

Nie polecam.

No i znowu to samo. Coelho, powtarzasz się.

Dalej twierdzę, że Autor powinien znaleźć sobie inny temat do rozmyślań i spróbować spojrzeć inaczej na świat. Naprawdę. W jego książkach nie widzę w ogóle prób dojścia do czegoś, zmieniania się, osobistego rozwoju, postępu. Na wszystko patrzy cały czas tak samo, a mnie osobiście jego punkt widzenia drażni coraz bardziej i...