"Wściekłość" przeczytałem na raty - zacząłem w nieco niefortunnym momencie, gdy jedna po drugiej przybyły do mojej domowej biblioteczki nowości moich literackich ulubieńców: Becketta, Chattama i MacDonalda i siłą rzeczy najpierw rozprawiłem się z dokonaniami owej trójcy ;). Tuż po tym, powróciłem więc do prozy Kellermana z nowym zapałem, bo rozpoczęte przezeń śledztwo duetu doktor Delaware & porucznik Sturgis mocno mnie zaciekawiło :).

We "Wściekłości" pod przykrywką prawych obywateli, mamy do czynienia z całym kalejdoskopem brudnych moralnie ludzi z ich mrocznymi grzeszkami, które w miarę upływu dochodzenia wychodzą na światło dzienne. Autor bardzo przejmująco nakreśla obraz - zepsutej karierowiczostwem i chciwością oraz pogonią za pieniądzem i wyuzdanym seksem - aglomeracji Miasta Aniołów! Przez to bagno tajemnic brną nieugięcie Delaware wraz ze Sturgisem i choć ich poczynania mogą wydawać się mozolne, to jednak przynoszą efekty. Rozwiązując sprawę obecnego morderstwa, odkrywają sieć powiązań między tym incydentem, a zbrodnią dokonaną na małym dziecku przed laty. A tak naprawdę to dopiero wierzchołek góry lodowej!

"Wściekłość" to moje trzecie spotkanie z twórczością Jonathana Kellermana, a jednocześnie najlepsze z dotychczasowych :). Dodam również, że powoli krystalizuje mi się i utrwala obraz stylu pisarskiego tego autora. Kellerman unika totalnego dynamizmu; w miejsce szalonej, pędzącej na łeb na szyję akcji, mamy nieśpieszne tempo fabularne w postaci dużej ilości dialogów, analiz, domysłów i wreszcie wyciągania wniosków - a wszystko to jest efektem bardzo dobrze przedstawionej roboty detektywistycznej w postaci rzeczowych wywiadów środowiskowych, którymi wspólnie, bądź na zmianę parają się nasi dwaj prawi bohaterowie powieści :).

Książka Kellermana jest utworem o dosyć zawiłej i wielowątkowej fabule, a im dalej w treść, tym odkrywane matactwa jeszcze bardziej się pogłębiają! Wydawać by się więc mogło, że im większe nagromadzenie pobocznych motywów, tym mniej wiarygodna będzie powieść w odbiorze jako całość. Nic bardziej mylnego, wszak "Wściekłość" jest powieścią do bólu realistyczną, a szokujące, opisane w niej historie mogłyby wydarzyć się bez żadnego ubarwiania w rzeczywistym nam świecie. Całą książkę odbieram raczej jako stonowany, ale mroczny w swojej wymowie dramat kryminalno-obyczajowy i z tego punktu widzenia właśnie ją oceniam, bo krzywdzące dla "Wściekłości" byłoby wystawianie noty przez pryzmat spektakularnych thrillerów z galopująca akcją i morzem twistów fabularnych. Proza Kellermana to zupełnie inna ranga, stylowo widzę go w pobliżu twórczości Michaela Connelly'ego, więc jeśli ktoś nastawia się w tym miejscu na galopujące widowisko a la Coben czy Deaver może poczuć znużenie. Jeśli zaś będzie miało się na uwadze ten rozdźwięk, to twórczość i bohaterów Kellermana da się polubić :].

"Wściekłość" przeczytałem na raty - zacząłem w nieco niefortunnym momencie, gdy jedna po drugiej przybyły do mojej domowej biblioteczki nowości moich literackich ulubieńców: Becketta, Chattama i MacDonalda i siłą rzeczy najpierw rozprawiłem się z dokonaniami owej trójcy ;). Tuż po tym, powróciłem więc do prozy Kellermana z nowym zapałem, bo rozpoczęte przezeń śledztwo duetu...