„Lądowanie w Garwolinie” jest jedną z pierwszych książek Joanny Chmielewskiej jaką przeczytałem i już za pierwszym razem byłem nią zachwycony. Od tego czasu minęło prawie dwadzieścia lat a ja co jakiś czas wracam do niej i za każdym razem bawi mnie tak samo. Nie jest to powieść napisana w typowym klimacie kryminałów Chmielewskiej, jest właściwie jego odwrotnością. Bliżej jej do „Lesia” i „Dzikiego białka”.

„Lądowanie” to swoista wariacja na temat książki science fiction jaką autorka zawsze chciała popełnić (do czego też poszukiwała legendarne już „małe z dnem”), wariacja napisana z właściwym sobie urokiem i wdziękiem. Absurdalna, surrealistyczna, chwilami groteskowa, wypełniona czarnym humorem i odrobiną celowego przerysowania satyra. Okraszona typowym dla Chmielewskiej bystrym i lotnym dowcipem, pełna błyskotliwych i zabawnych dialogów. Historia ta to gotowy scenariusz na rewelacyjną komedię – mnóstwo sytuacyjnego humoru i zabawnych postaci.

Joanna Chmielewska pomysłową pisarką była o potężnej wyobraźni czego „Lądowanie w Garwolinie” jest świetnym przykładem. Lekka, niezobowiązująca i zabawna powieść, idealna na poprawę nastroju. Rozrywka w czystej postaci.

„Lądowanie w Garwolinie” jest jedną z pierwszych książek Joanny Chmielewskiej jaką przeczytałem i już za pierwszym razem byłem nią zachwycony. Od tego czasu minęło prawie dwadzieścia lat a ja co jakiś czas wracam do niej i za każdym razem bawi mnie tak samo. Nie jest to powieść napisana w typowym klimacie kryminałów Chmielewskiej, jest właściwie jego odwrotnością. Bliżej...