"Carrie" to lektura na raz - mało obszerna, dynamiczna, z szybko rozwijającą się akcją. Przeczytałam ją w zaledwie trzy dni, choć pewnie przy większej ilości czasu dałabym radę nawet w jeden dzień.
Początek przyjęłam dość sceptycznie - postać matki, religijnej fanatyczki, odebrałam jako mocno przerysowaną i raczej nieciekawą, sama kreacja Carrie też wydała mi się mocno naciągana, szczególnie wątek związany z jej "dojrzewaniem" (którego nie nazwę po imieniu, żeby niepotrzebnie nie spoilerować). Ze strony na stronę wciągałam się jednak w historię coraz bardziej i wręcz nie potrafiłam się od niej oderwać. W zaledwie ok. 200 stron z opowieści o gnębionej nastolatce "Carrie" zmienia się wręcz w powieść apokaliptyczną, w błyskawicznym tempie ukazując przemianę smutku we wściekłość, a wściekłości w tragedię wstrząsającą całym miastem.

Choć uznawana za jeden z horrorów wszech czasów, moim zdaniem "Carrie" to przede wszystkim realistyczna opowieść o okrucieństwie, z jakim mogą spotkać się ludzie niespełniający określonych standardów, szczególnie w wieku nastoletnim, a także o cienkiej granicy pomiędzy rozpaczą a szaleństwem.
Naprawdę warto sięgnąć po tę krótką powieść - czyta się ją błyskawicznie, a przekazuje ogrom treści, dostarczając jednocześnie groteskowej rozrywki.

Choć nie dołączę "Carrie" do swojej półki z ulubionymi książkami, na pewno będę ją zawsze uważać za jedno z najbardziej udanych dzieł Stephena Kinga.
Czytałam już kilkanaście książek jego autorstwa, a wśród nich i te nowsze, i te starsze. "Carrie" jednak utwierdziła mnie tylko w przekonaniu, iż wczesny King to najlepszy King.

"Carrie" to lektura na raz - mało obszerna, dynamiczna, z szybko rozwijającą się akcją. Przeczytałam ją w zaledwie trzy dni, choć pewnie przy większej ilości czasu dałabym radę nawet w jeden dzień.
Początek przyjęłam dość sceptycznie - postać matki, religijnej fanatyczki, odebrałam jako mocno przerysowaną i raczej nieciekawą, sama kreacja Carrie też wydała mi się mocno...