"Świeca w oknie" to typowy przykład czegoś, co kiedyś określało się jako "literatura dla kucharek" (nie obrażając kucharek): Współcześni bohaterowie przebrani w kostiumy z XII wieku i w dekoracjach udających realia historyczne.
No i co kilka stron jakiś "moment", oczywiście z obowiązującymi dodatkami w rodzaju perłowa czy mleczna skóra, złote włosy, sterczące różowe sutki, kruczoczarne kędziory, pulsująca męskość itd.
Książka ma jedną podstawową wadę - jest za długa. Gdyby ją odchudzić do jakichś 100 stron wyszedłby nawet przyjemny prościutki romans z psychopatą w tle ale z obowiązkowym happy endem. Absolutnie nierealny, w 100% przewidywalny, ale relaksujący. Taki do poczytania w celu "odmóżdżenia się" po stresującym dniu. Niestety autorka nie panuje nad wylewającymi się z niej słowami i przez to książka ciągnie się jak flaki z rycerza na polu bitwy. (Z tym, że w tego typu literaturze rycerz jeśli zostaje ranny, to obowiązkowo w ładny sposób.)
Jest to jedna z tych książek, które czyta się jak najszybciej, niemal łapczywie, ale TYLKO po to, żeby wreszcie ją skończyć, mieć z głowy i więcej do niej nie wracać.
Wyłącznie dla amatorów tego typu literatury.

"Świeca w oknie" to typowy przykład czegoś, co kiedyś określało się jako "literatura dla kucharek" (nie obrażając kucharek): Współcześni bohaterowie przebrani w kostiumy z XII wieku i w dekoracjach udających realia historyczne.
No i co kilka stron jakiś "moment", oczywiście z obowiązującymi dodatkami w rodzaju perłowa czy mleczna skóra, złote włosy, sterczące różowe sutki,...