Romans historyczny ,w którym niewidoma bohaterka Saura świetnie sobie radzi w świecie pełnym okrucieństwa w stosunku do ludzi niewidomych. Do tego dochodzi wątek kryminalny oraz miłość Saury i Williama. Polecam.

Romans historyczny ,w którym niewidoma bohaterka Saura świetnie sobie radzi w świecie pełnym okrucieństwa w stosunku do ludzi niewidomych. Do tego dochodzi wątek kryminalny oraz miłość Saury i Williama. Polecam.

Jedna z moich ulubionych książek.

Jedna z moich ulubionych książek.

Średniowiecze. No jasne. Jakby mogło być inaczej, przecież ja tak uwielbiam średniowiecze :P
Ciekawa jestem w którym momencie popełniłam błąd i powiedziałam swoim koleżankom, że nie chcę mieć do czynienia z tą epoką? :P nie lubię jej. Ona mnie gryzie, uwiera, swędzi i w ogóle przeszkadza. No i zostało mi polecone to to ;)
Ale poza tym to bohater ma brodę. BRODĘ!!!! Jak to się stało? Wąsy, brody i inne włochate ozdoby twarzowe to dla mnie -10000 do uwielbienia dla bohatera :P nooo z czasem swoim męskim urokiem, pomijając kudły na obliczu, nadrobił, no i brodę przyciął. Taką w stylu 2 - 3-dniowy zarost lubię.
Ale bohaterka jest całkiem fajna. No może nawet bardzo fajna. Taka twarda i sina i uparciucha. Pewnie przez jej mały defekt, który i tak się nie rzuca tak naprawdę mocno, nomen omen, w oczy.
Zamiłowanie do piesków i ironiczne poczucie humoru też działa zdecydowanie na plus.

Jest też służąca Maud. Kolejna babka z głową na karku i charakterem, cudo. Takie postacie lubię. Zresztą niektórzy ze służby są ciekawie wykreowani i dodają smaczku.

Przeraziło mnie to: Powinnaś jak inne wyjść za mąż w wieku lat 13... Nno wiem że tak się działo, bo kobieta w moim wieku, to już babcią mogła być, no ale autorka chyba za bardzo wzięła sobie do serca poprawność historyczną. Masakra.
A do tej poprawności historycznej dołączmy tło. Ech ja rozumiem że to rycerze, ale ta polityka… Uff za dużo jej było.

Kolejny tatuś tyran despota i to jeszcze stary dziad ze skłonnościami pedofilskimi. Tak go odebrałam, wiecie, taki zapyziały co jak widzi młodą ładną pannę to się ślini. Fuj.

Parę uwag dodatkowych:
Zabawa w całowanego Kopciuszka :P nooo uśmiałam się. Super scena. Tak samo jak moment gdby Maud i lord Piotr wzięli się za swatanie. Świetna parka :P
Bardzo przyjemna jest atmosfera książki. Powieść jest dobrze napisana i wciąga ;) szkoda tylko że zanotowano spadek w drugiej połowie. Chwilowy bo chwilowy ale jednak.
Była też intryga. Szkoda że taka przewidywalna. Nie zaskoczył mnie fakt kto jest tym złym, ani troszkę. Szkoda, zmarnowany potencjał.

Ogólnie? Początkowo przerażenie bo średniowiecze, potem zachwyt, a potem, już po ślubie ich jakieś takie flaki z olejem. Do czasu co prawda, ale jednak znudził mnie ten moment okrutnie.

Średniowiecze. No jasne. Jakby mogło być inaczej, przecież ja tak uwielbiam średniowiecze :P
Ciekawa jestem w którym momencie popełniłam błąd i powiedziałam swoim koleżankom, że nie chcę mieć do czynienia z tą epoką? :P nie lubię jej. Ona mnie gryzie, uwiera, swędzi i w ogóle przeszkadza. No i zostało mi polecone to to ;)
Ale poza tym to bohater ma brodę. BRODĘ!!!! Jak to...

jakiś absurd

rozwinę. dzielny rycerz William dostał raz w łeb i ociemniał. Saura zaś była ciemna od urodzenia. i tak prowadził ślepy niewidomego, aż biedny William znów w czapkę zarwał i... przewidział! tu nasuwają się na myśl telewizory typu rubin, które trzeba było lekko stuknąć z boku, żeby się obraz nawrócił.
Totalny fail gdy chodzi o budowanie napięcia i prowadzenie fabuły. Poza tym brak logiki, absurdalne zdarzenia o zerowym stopniu wiarygodności, co po części wynika z chybionej fantazji autorki, a po części chyba z nieznajomości ówczesnych realiów ale co ja tam w sumie wiem.
Sceny erot. to jakaś taśmówka, człowiekowi się nawet śmiać nie chce, gdy niewinna Saura zamienia się w demona seksu jak za wciśnięciem magicznego guzika, "tu mnie tak dotykaj w koło tak i tak, szybciej, mocniej, w prawo, w lewo..." przekomiczne nieraz.
I te gadki sztuczne i napuszone, masakra. szkoda, bo w tych historycznych romansach naprawdę trafiają się często przyzwoite czytadła, ale jak ktoś takie coś weźmie to już potem tego nie dotknie i jeszcze będzie robił gatunkowi czarny pijar;)

jakiś absurd

rozwinę. dzielny rycerz William dostał raz w łeb i ociemniał. Saura zaś była ciemna od urodzenia. i tak prowadził ślepy niewidomego, aż biedny William znów w czapkę zarwał i... przewidział! tu nasuwają się na myśl telewizory typu rubin, które trzeba było lekko stuknąć z boku, żeby się obraz nawrócił.
Totalny fail gdy chodzi o budowanie napięcia i prowadzenie...

Typowy romans historyczny, z wątkiem kryminalnym w tle. Najbardziej interesującym elementem tej książki jest niewidoma bohaterka, która niezmiernie dobrze radzi sobie, walczy o swoje i mimo nieszczęścia jakie ją w życiu spotkało potrafi znaleźć wyjście z każdej sytuacji.

Typowy romans historyczny, z wątkiem kryminalnym w tle. Najbardziej interesującym elementem tej książki jest niewidoma bohaterka, która niezmiernie dobrze radzi sobie, walczy o swoje i mimo nieszczęścia jakie ją w życiu spotkało potrafi znaleźć wyjście z każdej sytuacji.

Książka napisana przez kobietę dla kobiet. Przenosi w czasy średniowiecza i pozwala się zatopić w świecie rycerstwa i wielkiej miłości. Pozycja dla niewymagających marzycieli.

Książka napisana przez kobietę dla kobiet. Przenosi w czasy średniowiecza i pozwala się zatopić w świecie rycerstwa i wielkiej miłości. Pozycja dla niewymagających marzycieli.

Ciekawe, bo bohaterka jest niewidoma. Opisać choćby w kilku scenach życie niewidomej dziedziczki ze średniowiecznej Anglii wymaga sporo wyobraźni. No, i ta miłość!

Ciekawe, bo bohaterka jest niewidoma. Opisać choćby w kilku scenach życie niewidomej dziedziczki ze średniowiecznej Anglii wymaga sporo wyobraźni. No, i ta miłość!

"Świeca w oknie" to typowy przykład czegoś, co kiedyś określało się jako "literatura dla kucharek" (nie obrażając kucharek): Współcześni bohaterowie przebrani w kostiumy z XII wieku i w dekoracjach udających realia historyczne.
No i co kilka stron jakiś "moment", oczywiście z obowiązującymi dodatkami w rodzaju perłowa czy mleczna skóra, złote włosy, sterczące różowe sutki, kruczoczarne kędziory, pulsująca męskość itd.
Książka ma jedną podstawową wadę - jest za długa. Gdyby ją odchudzić do jakichś 100 stron wyszedłby nawet przyjemny prościutki romans z psychopatą w tle ale z obowiązkowym happy endem. Absolutnie nierealny, w 100% przewidywalny, ale relaksujący. Taki do poczytania w celu "odmóżdżenia się" po stresującym dniu. Niestety autorka nie panuje nad wylewającymi się z niej słowami i przez to książka ciągnie się jak flaki z rycerza na polu bitwy. (Z tym, że w tego typu literaturze rycerz jeśli zostaje ranny, to obowiązkowo w ładny sposób.)
Jest to jedna z tych książek, które czyta się jak najszybciej, niemal łapczywie, ale TYLKO po to, żeby wreszcie ją skończyć, mieć z głowy i więcej do niej nie wracać.
Wyłącznie dla amatorów tego typu literatury.

"Świeca w oknie" to typowy przykład czegoś, co kiedyś określało się jako "literatura dla kucharek" (nie obrażając kucharek): Współcześni bohaterowie przebrani w kostiumy z XII wieku i w dekoracjach udających realia historyczne.
No i co kilka stron jakiś "moment", oczywiście z obowiązującymi dodatkami w rodzaju perłowa czy mleczna skóra, złote włosy, sterczące różowe sutki,...