Wystarczy już słów. Wszystko co mogłoby zostać napisane i tak zostałoby uznane za niewystarczające do tego, aby oddać hołd wielkiej poetce. To już ostatnie wiersze. I nic nie wskazuje na to, że ktoś kiedyś napisze takie same o identycznym rytmie i charakterystycznym brzmieniu. Niektóre z nich umarły w połowie swojej drogi do celu, jakim były ich narodziny. Dzięki temu możemy wyobrażać sobie jak by wyglądały, gdyby zostały napisane w całości. Co by się stało, gdyby mistrzyni pióra całkowicie je ukończyła? Niestety nie zdążyła. Tymczasem my, mając przed sobą zdjęcia oryginalnych rękopisów i notatek, możemy nadal tęsknić. Bo przecież Wisława Szymborska stwierdziła, że poezja karmi się tęsknotą.

"Wystarczy" oznacza dla mnie zadumę nad niedokończonym dziełem, które przerywa śmierć. Sama polska noblistka uważa tę naturalną ludzką konieczność za banalny fakt włączony w bieg wydarzeń. Jednak pomimo świadomości tego, że prędzej czy później każdy z nas zostanie poddany okrutnej procedurze życia, ogarnia mnie żal. Chociaż takie są prawa natury, to żal mi luster w których niczym w wierszach Wisławy Szymborskiej nie będę się już mógł oglądać. Że nie poznam tak wielu jej rozmyślań nad znaczeniem słowa "jestem". Że nie będę się już mógł tyle zastanawiać nad tym, czy lepiej jest "być" czy "mieć". Będzie mi brakować tych rozmów o egzystencji, podanych w nieco żartobliwym i pogodnym ale zawsze bardzo mądrym i subtelnym znaczeniu.

Chciałbym aby mi się kiedyś przyśniło, że czytam wiersze Wisławy Szymborskiej. Tak jak ona mógłbym szukać w jej poezji czegoś utraconego lub nieosiągalnego. Przetrząsać półki z pamięcią, grzebać we wspomnieniach. Przebiegać przez życie i rozgarniać wszelkie wątpliwości. Najlepiej, gdyby ten sen składał się jedynie z miłych dla mnie fraz. Żeby był ciepły i bezpieczny. Bo takie wydają mi się wiersze noblistki. Są pełne poczucia wyhamowania wszelkich negatywnych emocji. Działają jak bufor oddzielający mnie od niezrozumiałego świata. Pozostaje mi tylko nadzieja, że takie ukojenie podczas nocnego odpoczynku kiedyś nadejdzie.

Aby mnie jeszcze bardziej zadziwić, Wisława Szymborska stworzyła maszynę czytającą. To nie byle jakie urządzenie ale takie, które potrafi wydobywać i odtwarzać język ludzi, nawet sprzed tysięcy lat. Ciekawi mnie, czy umie przywołać do życia myśli neandertalczyka o którym wiersz nigdy nie zostanie ukończony. A może pomiędzy wymarłymi światami a tymi nam współczesnymi rozepnie pomost, dzięki któremu lepiej zrozumiemy zależności historii. Pomimo tego, że praca nad ostatnim tomikiem poezji poetki została przerwana przez jej śmierć, to dla mnie nawet jego nieukończenie nie stanowi problemu w dążeniu do ciągłego poznawania nieograniczonej i lirycznej przestrzeni, jaką przede mną odsłoniła Wisława Szymborska.

Wystarczy już słów. Wszystko co mogłoby zostać napisane i tak zostałoby uznane za niewystarczające do tego, aby oddać hołd wielkiej poetce. To już ostatnie wiersze. I nic nie wskazuje na to, że ktoś kiedyś napisze takie same o identycznym rytmie i charakterystycznym brzmieniu. Niektóre z nich umarły w połowie swojej drogi do celu, jakim były ich narodziny. Dzięki temu...