Zabrałam tę książkę w ostatnim momencie. Miałam już wychodzić z biblioteki, kiedy rzuciło mi się w oczy nazwisko King, więc szybciutko sięgnęłam po nią, nie czytając nawet opisu na okładce. Byłam przekonana, że chodzi o Stephena Kinga, którego prozę bardzo lubię. W domu dopiero zobaczyłam, że autorką jest Tabitha King (żona wspomnianego mistrza horrorów) i M. McDowell. Pomysłodawcą fabuły był właśnie McDowell, ale po jego śmierci, to Tabitha wzięła sprawę w swoje ręce i dokończyła powieść. Byłam ciekawa, czy dorówna mężowi w budowaniu napięcia i mistrzowskiej fabuły.

Główną bohaterką i narratorką jest siedmioletnia Calley Dakin. Ma kochającego tatkę, zołzowatą matkę Robertę, wrednego brata i babcię zwaną Bunią. Te dwie kobiety strasznie mnie irytowały, miałam ochotę im łeb ukręcić. Kiedy ojciec zostaje zamordowany (to był jedyny ciekawy moment w tej książce), dziewczyna wraz z matką udają się do Pensacola Beach, gdzie rozgrywa się reszta akcji. Ale zaraz… jakiej akcji?

W moim odczuciu jest to książka o niczym. Nic się tu nie dzieje. Z wyjątkiem porwania, torturowania, pocięcia ciała na kawałki i włożenia resztek do małej szafki, nie ma w tej książce nic ciekawego. Mała Calley ma dar, niesamowity słuch, słyszy nawet zmarłych. Ale co z tego? Żadnych mrożących krew w żyłach sytuacji, żadnych zwrotów akcji. Ciągłe marudzenia matki, jaka to Calley jest nieznośna i że nie mają grosza przy duszy.

Może miałam za duże oczekiwania wobec tej książki, spodziewałam się horroru, ale była to straszna nuda.

Zabrałam tę książkę w ostatnim momencie. Miałam już wychodzić z biblioteki, kiedy rzuciło mi się w oczy nazwisko King, więc szybciutko sięgnęłam po nią, nie czytając nawet opisu na okładce. Byłam przekonana, że chodzi o Stephena Kinga, którego prozę bardzo lubię. W domu dopiero zobaczyłam, że autorką jest Tabitha King (żona wspomnianego mistrza horrorów) i M. McDowell....