Czy mamy prawo sami wymierzać sprawiedliwość? Przecież to robimy. Codziennie sądzimy i wykonujemy wyroki. Codziennie ktoś zostaje przez nas zmarginalizowany, wydrwiony, wyśmiany... oceniony i zgodnie z tą oceną potraktowany. Czy znamy wszystkie powody zachowania? Chyba nas to mało obchodzi. Podejmujemy decyzje automatycznie. A kiedy "proroctwo" wypełnia się w reakcji tej drugiej osoby - czujemy się usprawiedliwieni. Przecież miałem rację. Zasłużył na to. Gdzieś gubi się początek tej równi pochyłej, w którą z taką ochotą staczamy drugiego człowieka. Nie sztuką jest zniszczyć. Sztuką jest zbudować. Prawdziwym wyzwaniem jest "zbudować" CZŁOWIEKA, bo "materiał" czerpiemy z siebie i choćbyśmy nie wiem jak ukrywali swoją naturę, on będzie taki jak my. Wszystkie wady i zalety będą miały postać dla nas karykaturalnie wyeksponowaną. Za zalety możemy go cenić. Za wady - nasze własne, będziemy nienawidzić. Czy potrafię pokochać moje wady w drugim człowieku? Nie sądzić, bo sądzę siebie samego. Przemóc siebie samego... i nie sumować rodzajów zła wyrządzonych drugiej osobie. Czy w imię miłości do dziecka, czy do siebie, wolno mi "zabić" drugą osobę, jakąkolwiek formę by to "zabójstwo" nie miało przyjąć? Czy kiedy przyjdzie czas rozliczenia, tego najbardziej obiektywnego, będę umiał się obronić?

Czy mamy prawo sami wymierzać sprawiedliwość? Przecież to robimy. Codziennie sądzimy i wykonujemy wyroki. Codziennie ktoś zostaje przez nas zmarginalizowany, wydrwiony, wyśmiany... oceniony i zgodnie z tą oceną potraktowany. Czy znamy wszystkie powody zachowania? Chyba nas to mało obchodzi. Podejmujemy decyzje automatycznie. A kiedy "proroctwo" wypełnia się w reakcji tej...