Opis na okładce obiecuje gruszki na wierzbie, oferując nam wspaniałą mieszankę Wenecji, karnawału, tarota i opium. Z tych elementów rzeczywiście dało się wykreować coś ekscytującego, ale autorka kompletnie nie podołała zadaniu.

Fabuła została niezdarnie posklejana z różnych elementów. Jest tajemniczy, seryjny morderca, którego personalia średnio gramotny czytelnik odkryje po pierwszych pięćdziesięciu stronach. Jest panna z dobrego domu, zakochana w tajemniczym okultyście. Jest szalony ksiądz, akrobatka, jest opium, wróżki, wszystko jest - wrzucone do wora, wymieszane, a potem wrzucone w "Krew marzeń" bez ciągu przyczynowo-skutkowego. Przez większość czasu i tak czytamy, że bohaterka Laudomia włóczy się po mieście, półprzytomnie i bezcelowo.

Przydługie opisy przeżyć bohaterów wymagają dwóch rzeczy: ciekawych postaci i/lub dobrego stylu.

Język jest słaby. Napuszony, przegadany, kaleki.

Bohaterów wycięto z papieru marnej jakości. Będąca zarazem narratorem Laudomia to po prostu kompletny, w dodatku niekonsekwentnie prowadzony pustak.

Jedyne, co można zaliczyć na plus, to przygotowanie historyczne autorki. Gdyby całość nie utonęła w gąszczu językowej nieudolności, powieść oferowałaby ciekawy obraz karnawału w XVIII wieku.

Polecam masochistom i wielkim miłośnikom Wenecji, którzy są w stanie przegryźć się przez kaleki język.

więcej: http://mdunkel.blogspot.com/2014/11/kamliwe-obietnice-i-wenecja.html

Opis na okładce obiecuje gruszki na wierzbie, oferując nam wspaniałą mieszankę Wenecji, karnawału, tarota i opium. Z tych elementów rzeczywiście dało się wykreować coś ekscytującego, ale autorka kompletnie nie podołała zadaniu.

Fabuła została niezdarnie posklejana z różnych elementów. Jest tajemniczy, seryjny morderca, którego personalia średnio gramotny czytelnik odkryje...