Zawsze miałem słabość do opowiastek z elementem nawiedzenia na pierwszym planie, ale podczas gdy większość tego typu historii postrzegam na zasadzie przyjemnego czytadła z przymrużeniem oka, tak „Pokój Naomi” porządnie mną wstrząsnął. Powieść to w zasadzie krótka, jako że nawet do 200 stron nie dobija, pozbawiona zbędnego bełkotu, ciągnących się w nieskończoność opisów i tym podobnych fanaberii. Klimat już na starcie ciężki, duszny, zaś w wyścigu o palmę pierwszeństwa spirytystyczne zagrywki idą tu łeb w łeb z brutalnością. Już na wejściu robi się mało przyjemnie, kiedy to idylla rodziny doskonałej zostaje przerwana na skutek porwania a następnie brutalnego morderstwa dziecka. Adrenalina nie opada ani na chwilę, zaś fabularne zabiegi u końca to niepodważalna wisienka na torcie tej naprawdę udanej powieści. Żadnej rewolty stylistycznej tu nie uświadczymy, ale taki zgrabny amalgamat szlachetnego mistycyzmu z prymitywną brutalnością to wystarczający powód do „ochów i achów”, wszak nie jeden pismak by się na takowym poletku zagubił, a wręcz połamał. Książka w sam raz na nocne czytanie przy świetle lampki i akompaniamencie ścieżki dźwiękowej z dobrego filmu grozy bądź muzyki zespołu pokroju francuskiego Elend. Cudów nie ma ale mnie wzięło.

Zawsze miałem słabość do opowiastek z elementem nawiedzenia na pierwszym planie, ale podczas gdy większość tego typu historii postrzegam na zasadzie przyjemnego czytadła z przymrużeniem oka, tak „Pokój Naomi” porządnie mną wstrząsnął. Powieść to w zasadzie krótka, jako że nawet do 200 stron nie dobija, pozbawiona zbędnego bełkotu, ciągnących się w nieskończoność opisów i...