Narratorem opowiadań jest uroczy Hastings, przyjaciel Poirota. Tak, jest naprawdę uroczy! Taki zwyczajny, skromny... kompletne przeciwieństwo naszego próżnego, małego detektywa. Na pewno nie podobał mi się fakt ciągłego niebezpośredniego poniżania kapitana przez Poirota, ale to już bardzo subiektywne odczucia, bo przecież osobowość Poirota to zupełnie inna kwestia. I nie zrozumcie mnie źle, samym Poirotem i jego śledztwami jestem zawsze oczarowana!

Co do samych opowiadań: są dobre. Jak to się zdarza w przypadku zbiorów, jedne zachwycają bardziej, drugie mniej, inne niestety praktycznie nas nie zachwycają.

Gwiazda Zachodu - jedno z lepszych opowiastek w tym zestawieniu. Przyjemnie się je czyta, zakończenie jest dość zaskakujące. Jednak jeden fakt wydaje mi się niestety mocno naciągany.

Tragedia w Marsdon Manor - to już wręcz klasyczna mini-powieść pani Christie! Bardzo ciekawe środki podjęte przez Poirota przy jednym z "przesłuchań". Motyw opowiadania także niezwykle interesujący.

Perypetie z tanim mieszkaniem - chwilami ciężko mi było niestety nadążyć za akcją, średnio mnie ujęła ta odsłona.

Tajemnica Hunter’s Lodge - sprawa, którą Poirot rozwiązywał zaocznie, a na miejscu był Hastings. Cóż, opowiadanie samo w sobie niezłe, ale motyw powielony.

Kradzież obligacji za milion dolarów, Tajemnica egipskiego grobowca, Kradzież w hotelu Grand Metropolitan, Sprawa włoskiego arystokraty - całkiem dobre

Zniknięcie pana Davenheima - znów powielony motyw niestety

Porwanie premiera - absolutnie najgorsze. Nieciekawe, zagmatwane i niesamowicie naciągane.

Zaginiony testament - jak to wyraził się Poirot: "urocza" sprawa. Bardzo dobry pomysł i całą akcja, choć przyznam, że w pewnym momencie byłam o krok przed Poirotem. Co się stało z jego szarymi komórkami? ;)

Narratorem opowiadań jest uroczy Hastings, przyjaciel Poirota. Tak, jest naprawdę uroczy! Taki zwyczajny, skromny... kompletne przeciwieństwo naszego próżnego, małego detektywa. Na pewno nie podobał mi się fakt ciągłego niebezpośredniego poniżania kapitana przez Poirota, ale to już bardzo subiektywne odczucia, bo przecież osobowość Poirota to zupełnie inna kwestia. I nie...