Po zakończeniu cyklu o Breslau, pan Krajewski stworzył kolejny (tym razem we współpracy z panem Czubajem), a "Aleja samobójców" jest pierwszym tomem tej serii. Drugi autor jest antropologiem kultury, więc wydaje się, że to właśnie jemu zawdzięczamy główny pomysł fabularny.
Oto w domu seniora jeden z pensjonariuszy zostaje zamordowany i oskalpowany, a drugi pensjonariusz, specjalista od ran symbolicznych (np. skalpowania właśnie) znika bez śladu. Śledztwo prowadzi nadkomisarz Pater - człowiek trochę antypatyczny, samotnik pokiereszowany przez życie, wielbiciel jazzu, fanatyk piłki nożnej i puryzmu językowego. Samo śledztwo jest żmudne, opisywane godzina po godzinie, najeżone zagadkami i trudnościami.

Po mrocznej i niepokojącej atmosferze przedwojennego Wrocławia, przenosimy się do Gdańska 2006 roku z jego upalną czerwcową aurą i strajkiem śmieciarzy w tle. Porównania z poprzednim cyklem, choć bezsensowne (inne miejsce, czas i bohater), są nieuniknione. Choć Pater nie pije, nie pali i nie gustuje w pannach lekkich obyczajów, to jakieś podobieństwa do Mocka (czy chronologicznie późniejszej postaci Popielskiego) wykazuje- może nie jest dandysem, ale żaru, brudu i smrodu nie znosi, pewnie dlatego, że w takich właśnie warunkach musi pracować.

"Aleja" różni się znacznie od tego, do czego przyzwyczaił nas Krajewski solo. Jest na wskroś współczesną propozycją, nie pozbawioną nawet aluzji politycznych. Nie da się ukryć, że historyczne stylizacje nadają powieściom Krajewskiego urok i styl czarno-białych filmów, a tego w "Alei samobójców" już nie znajdziemy. Nie zmienia to jednak faktu, że "Aleja" to nadal całkiem niezły kryminał.

Po zakończeniu cyklu o Breslau, pan Krajewski stworzył kolejny (tym razem we współpracy z panem Czubajem), a "Aleja samobójców" jest pierwszym tomem tej serii. Drugi autor jest antropologiem kultury, więc wydaje się, że to właśnie jemu zawdzięczamy główny pomysł fabularny.
Oto w domu seniora jeden z pensjonariuszy zostaje zamordowany i oskalpowany, a drugi pensjonariusz,...