Tak naprawdę zamierzałem czytać co innego. W pociągu jednak trzeba mieć co robić. Jakież było moje zaskoczenie, gdy z przeciążenia serialami zabrałem się za ów tytuł i nie mogłem skończyć! Nigdy jeszcze nie zdarzyło mi się chyba aż tak wciągnąć. Ponad sto stron na raz? To zdecydowanie do mnie niepodobne.

Powieść jest bardzo złożona. Zwykle mam z tym problem i wracam co chwilę kilka stron wstecz, aby się upewnić, czy na pewno dobrze wszystko zrozumiałem. Nie w tym przypadku. Tej książki się nie czyta. Ją się wchłania, pożera, absorbuje.

Naturalnie, technikalia po latach mogą śmieszyć, wydawać się anachroniczne, czy totalnie nierealne, jednak w tej materii przyczepić się można absolutnie to drobnostek.

Oglądałem kilka miesięcy ekranizację tej powieści. Na szczęście mam krótką pamięć, a okoliczności nie sprzyjały zapamiętywaniu szczegółów, dzięki czemu mogłem kolejne zwroty akcji odkrywać z odczuciem świeżości.

Pamiętam dokładnie to, że Lisbeth nie wzbudziła we mnie sympatii. W książce poznajemy więcej szczegółów z jej życia i widzimy ją z bliska. W ten sposób znacznie bardziej chce się dowiedzieć czegoś z pierwszej ręki, obserwując jej poczynania.

Dzieła Larssona widziane na półkach przerażają. Grubością, okładką. Klimat, jaki się udziela, zdecydowanie jest północny - chłodny, ostry, odmienny. Można je za to pokochać, lub mnie. Czytałem już kilka kryminałów, ale żaden nie był taki, jak ten. Na dziś już chyba wystarczy mi lektury. Ciekawe, czy uda mi się zasnąć, wiedząc, że czeka już na mnie drugi tom.

Tak naprawdę zamierzałem czytać co innego. W pociągu jednak trzeba mieć co robić. Jakież było moje zaskoczenie, gdy z przeciążenia serialami zabrałem się za ów tytuł i nie mogłem skończyć! Nigdy jeszcze nie zdarzyło mi się chyba aż tak wciągnąć. Ponad sto stron na raz? To zdecydowanie do mnie niepodobne.

Powieść jest bardzo złożona. Zwykle mam z tym problem i wracam co...