To najlepsza książka, jaką w tym roku przeczytałam. Jest w niej prawdziwe bogactwo emocji i wspaniały klimat. Styl pisarski jest wyjątkowy, plastyczny i poetyczny.
Fabuła wątku Wernera bardzo mnie interesowała, ponieważ dotyczyła nazistowskiej rzeczywistości i tego, jak ta rzeczywistość wnikała we wrażliwą duszę młodego człowieka.
Wątek Marie –Loure dostarczał mi możliwości obcowania ze światem zmysłami osoby niewidomej. I tu objawił się geniusz pisarski autora, ponieważ zmusił moją wyobraźnię do tego, abym ujrzała przedmioty i postaci w innych kolorach a o smaku brzoskwiń w syropie myślała nie jak o owocach, ale o słońcu zatopionym w cukrze.
Wernera i Marie oddzielają setki kilometrów i cały wszechświat wojny. Od pierwszych stron wiadomo, że tych dwojga połączonych jest magiczną nicią, która plecie się przez cała powieść. Nić napręża się coraz bardziej i oczekiwanie na to, kiedy i w jaki sposób los połączy bohaterów staje się wręcz nieznośne.
Wspaniale zbudowany został klimat ogarniętego wojną Paryża i niewielkiego miasta u wybrzeży Bretanii. Relacje z kwitnącego w Niemczech faszyzmu są doskonałe. A to wszystko zostało osiągnięte nie przez misterne opisy ale przez krótkie sceny i dobór w nich odpowiednich słów.
Delikatnie zarysowany wątek sensacyjny i jednocześnie ze świata baśni dodał całej historii więcej tempa i ostrości. Czy rzeczywiście brylant „Morze Ognia” ma wpływ na przebieg wydarzeń?
„Światło, którego nie widać” to książka do wielokrotnego czytania, do delektowania się stylem i czerpania przyjemności z przebywania z bohaterami. Gorąco polecam.

To najlepsza książka, jaką w tym roku przeczytałam. Jest w niej prawdziwe bogactwo emocji i wspaniały klimat. Styl pisarski jest wyjątkowy, plastyczny i poetyczny.
Fabuła wątku Wernera bardzo mnie interesowała, ponieważ dotyczyła nazistowskiej rzeczywistości i tego, jak ta rzeczywistość wnikała we wrażliwą duszę młodego człowieka.
Wątek Marie –Loure dostarczał mi możliwości...