Zaczęłam lekturę „Malowanego człowieka” zachęcona bardzo wysoką łączną oceną kolejnych tomów serii Bretta. Plus za ciekawy pomysł na wrogów ludzkości – czyli demony (zwane przez bohaterów otchłańcami bądź alagai).
Bardzo spodobał mi się fabularny zamysł zderzenia kontrastowych kultur: ludzi z Pólnocy, którzy woleli chronić się przed śmiertelnym zagrożeniem w kręgu magicznych runów oraz pustynnego ludu wojowniczych Krasjan, dla których walka z bronią w ręku z demonami była sensem życia. Motyw konfrontacji różnorodnych kultur jest jednym z moich ulubionych, mistrzowsko rozwijają go w swej prozie choćby: Ursula Le Guin, Feliks W. Kres, Robert M. Wegner czy Marek S. Huberath,…
Podkreślam: ogólna koncepcja serii jest bardzo dobra, jednak z samą realizacją jest już dużo gorzej. Język – bardzo prosty, chwilami wręcz nieporadny, nie zauważyłam doskonalenia się warsztatu pisarza wraz z kolejnymi częściami serii. Nie pokusiłam się jednak o zerknięcie do oryginału, bo może to wina tłumacza?.. Ogromne dłużyzny w dialogach, opisie miejsc czy osób to kolejny minus. Chwilami czułam, jakbym czytała tanią powieść dla (współczesnych) pensjonarek, zwłaszcza gdy Brett porywał się na rozwinięcie wątków romansowych z udziałem głównych bohaterów. Zupełnie nieprzekonujące rozwiązania fabularne autor wyrównywał sobie kolejnym zapętleniem akcji.
Chyba już od trzeciej części serii, czyli od pierwszego tomu „Pustynnej włóczni” pisarz wpadł w irytującą manierę coraz dłuższych wstawek „wyjaśniających” dla czytelników, którzy nie czytali poprzednich książek lub zapomnieli o podstawowych faktach w nich przedstawionych.
Więc co skłoniło mnie do przeczytania całej dostępnej na Legimi serii „Malowanego człowieka”? Z wielką przyjemnością czytałam te fragmenty, które odnosiły się do ludu Krasjan. Pustynny naród kierujący się świętą księgą Evejah i prawem Everama, który nakazywał mężczyznom walczyć z demonami, by zyskać nagrodę po śmierci, zaś kobietom zakrywać twarze i ciało, do którego prawo miał tylko mąż… te odwołania są oczywiste, ale obyczajowość Krasjan to nie kalka kultury islamskiej i jest opisana sprawnie - na tyle dobrze, że powstrzymywałam się przed porzuceniem lektury, czego bardzo nie lubię robić.
Podsumowując – seria Bretta mnie nie zachwyciła, nie wiem, czy sięgnę po kolejne tomy, które z pewnością się ukażą.

Zaczęłam lekturę „Malowanego człowieka” zachęcona bardzo wysoką łączną oceną kolejnych tomów serii Bretta. Plus za ciekawy pomysł na wrogów ludzkości – czyli demony (zwane przez bohaterów otchłańcami bądź alagai).
Bardzo spodobał mi się fabularny zamysł zderzenia kontrastowych kultur: ludzi z Pólnocy, którzy woleli chronić się przed śmiertelnym zagrożeniem w kręgu...