"Młodość" to druga - po "Chłopięcych latach" - część autobiograficznej prozy Cotzee'ego. Ogólna charakterystyka pozostaje zbliżona - autor pisze o sobie, ale robi to w 3 osobie, ocenia się w sposób bezwzględny, ale i bardziej autoironiczny, niż wcześniej. Mam wrażenie, że wyśmiewa wszystkie swoje młodzieńcze zapatrywania na sztukę i na kobiety, pokazując, że młodość lubi pretensjonalizm, a poszukiwanie tożsamości - choć zakończone sukcesem - może być nie tylko trudne, ale po latach wydawać się śmieszne i wypełnione manierycznością. John uważa się za poetę, ale nie ma motywacji, by usiąść i pisać. John szuka miłości, ale ma tak wykrzywiony jej obraz, że trudno mu wróżyć na tym polu sukcesy. Znajduje za to partnerki seksualne, którym te relacje nie wychodzą na zdrowie, a i John nie znajduje w nich satysfakcji (znów nieadekwatne oczekiwania). John szuka pracy i, no cóż, to akurat mu wychodzi.

Jest też w powieści ciekawy smaczek - Cotzee był programistą w IBM. Niby nic niezwykłego, gdyby nie to, że był nim w 1962 roku, a życie korporacyjne najwyraźniej aż tak się nie różniło od tego współcześnie. W "Młodości" Cotzee pokazuje też genezę swojego debiutu ("Ciemny kraj"), co dla fanów pisarza będzie ciekawe. Tak jak podobały mi się "Chłopięce lata", tak też cenię "Młodość" i teraz czeka na mnie "Lato".

"Młodość" to druga - po "Chłopięcych latach" - część autobiograficznej prozy Cotzee'ego. Ogólna charakterystyka pozostaje zbliżona - autor pisze o sobie, ale robi to w 3 osobie, ocenia się w sposób bezwzględny, ale i bardziej autoironiczny, niż wcześniej. Mam wrażenie, że wyśmiewa wszystkie swoje młodzieńcze zapatrywania na sztukę i na kobiety, pokazując, że młodość lubi...