Głęboka lektura, czasem zbyt głęboka. Czytywałem Coetzee`iego wcześniej, lubiłem, ale nie wywarł w przeszłości takiego wrażenia jak tym tytułem. W zasadzie tempo akcji, jej przebieg, nawet miejsce trwania nie ma szczególnego znaczenia. Myśli bohatera (autora) [nie wiem czy prawdziwie jego] wydały mi się namacalne, bardzo celne. Siedziałem oniemiały (a ostatnio siedziałem taki po wypiciu pół litra duszkiem) raz po raz przekonując się, że ten człowiek przeniknął do każdego zakamarka mego umysłu, duszy, obaw, pragnień, niemocy i innych czynników które sumując prowadzą do równania zwanego egzystencją w świecie do którego jednostka zdaje się nie przystawać a musi, chce, czasem bardziej niż inni i wciąż czeka, liczy na coś. Dobrze to oczekiwanie, swoistą acedię opisuje C. Bukowski cytatem - "Ludzie cze­kają przez całe życie. Cze­kają na lep­sze cza­sy, cze­kają na śmierć.
Cze­kają w ko­lej­ce, żeby ku­pić pa­pier toale­towy. Cze­kają w ko­lej­ce po pieniądze. A jak nie mają szma­lu, to cze­kają w jeszcze dłuższych ko­lej­kach po za­siłek. Człowiek cze­ka, żeby położyć się spać, i cze­ka, żeby się obudzić. Cze­ka, żeby się ożenić, i cze­ka, żeby się roz­wieść. Cze­ka na deszcz, cze­ka, aż przes­ta­nie pa­dać. Cze­ka na po­siłek, a kiedy go zje, cze­ka na następny. Cze­ka w pocze­kal­ni u psychiat­ry ra­zem z bandą po­myleńców i sam nie wie, czy jest jed­nym z nich".

Głęboka lektura, czasem zbyt głęboka. Czytywałem Coetzee`iego wcześniej, lubiłem, ale nie wywarł w przeszłości takiego wrażenia jak tym tytułem. W zasadzie tempo akcji, jej przebieg, nawet miejsce trwania nie ma szczególnego znaczenia. Myśli bohatera (autora) [nie wiem czy prawdziwie jego] wydały mi się namacalne, bardzo celne. Siedziałem oniemiały (a ostatnio siedziałem...