Skusił mnie opis fabuły. Bardzo mi się spodobał, toteż postanowiłem sięgnąć po "Krwawą wyliczankę" Parsonsa. Przed lekturą wiedziałem dwie rzeczy: ta powieść jest debiutem tego autora w gatunku kryminalnym, wcześniej pisał książki obyczajowe. Druga rzecz jest taka, że dzieło łączy w sobie gatunki obyczajowy i kryminalny. Takie połączenie jest mi znane całkiem dobrze, choćby z książek Katarzyny Bondy. Oczywiście absolutnie nie porównuję debiutu kryminalnego Tony'ego Parsonsa z tym, co pisze Królowa Polskiego Kryminału, bo "Krwawa wyliczanka" nie dorasta do pięt żadnej powieści pani Katarzyny. Pozwalam sobie jednak je tutaj przywołać, bowiem w dziełach naszej rodzimej autorki wątek obyczajowy jest również bardzo wyraźnie zarysowany. Ale do rzeczy.
Jak na debiut jest nienajgorzej, choć wątek kryminalny nie odkrywa Ameryki. Trzeba oddać Parsonsowi, że sceny są opisane całkiem dokładnie i chwilami zaskakująco. Pierwszy z brzegu przykład: po otwarciu książki, czytelnik dostaje działający na wyobraźnię opis gwałtu na młodej dziewczynie. Potem obserwujemy głównego bohatera książki, detektywa Maxa Wolfe'a, który jadąc na pełnym gazie rozjeżdża człowieka. Autor sprytnie wodzi nas w tej scenie za nos, ponieważ nie wiemy do końca, kim jest ów nieszczęśnik, który wpadł pod koła. Parsons nie omieszkał nam tego wszystkiego wyjaśnić nieco dalej. Nasz Max rozpoczyna śledztwo w sprawie zabójcy, który morduje dwóch mężczyzn. Początkowo ofiary zdaje się nic nie łączyć, szybko jednak okazuje się, że są to koledzy sprzed lat, którzy w przeszłości wraz z innymi osobami dopuścili się, nazwijmy to, czynu nagannego i teraz przyszedł czas, żeby za to zapłacić. Jak łatwo się domyślić, cena jest bardzo wysoka.
"Krwawa wyliczanka" to jednak nie tylko kryminał. Jak wspomniałem na początku, mamy tu jeszcze wątek obyczajowy. W przypadku książki Parsonsa obraca się on wokół spraw rodzinnych Maxa. Wychowuje on samotnie córeczkę, która została porzucona przez matkę. Poruszamy się więc jedną nogą w kryminale, i drugą w historii obyczajowej. Historia o kochającym ojcu przeplata się tu z motywem zemsty za dawne przewinienia. Nieźle, prawda?
Słówko należy poświęcić jeszcze samej postaci Maxa Wolfe'a. Bohater fajnie wymyślony, daleki od jakże często powtarzającego się schematu zapijaczonego, zgorzkniałego gliny, który nie widzi sensu życia i wini świat za wszystkie niepowodzenia. Wolfe to człowiek z krwi i kości, który stara się godzić rolę ojca z rolą detektywa.
Podsumowując, dobra powieść, która co prawda nie urywa wiadomo której części ciała, ale dostarcza całkiem miłych wrażeń w czasie lektury. Miejmy nadzieję, że kolejne książki z Maxem Wolfe będą lepsze. Z tego co wiem, planowana jest trylogia z tym bohaterem. Ja na pewno dam szansę Parsonsowi. :)

Skusił mnie opis fabuły. Bardzo mi się spodobał, toteż postanowiłem sięgnąć po "Krwawą wyliczankę" Parsonsa. Przed lekturą wiedziałem dwie rzeczy: ta powieść jest debiutem tego autora w gatunku kryminalnym, wcześniej pisał książki obyczajowe. Druga rzecz jest taka, że dzieło łączy w sobie gatunki obyczajowy i kryminalny. Takie połączenie jest mi znane całkiem dobrze, choćby...