Zgodzicie się chyba ze mną, że jednymi z najprzyjemniej czytających się książek w naszym życiu są te, na które przyszło nam długo czekać. A jak czyta się te, do wydania których dołożyło się swoją maleńką cegiełkę? Niewyobrażalnie przyjemnie! Do takich książek zalicza się w moim życiu trzeci tom cyklu „Parabellum. Głębia osobliwości” Remigiusza Mroza. Tak bardzo zżyłam się z jego bohaterami, że nie mogłam się doczekać lektury, mimo że wiedziałam, iż zwieńczy ona całą trylogię i… więcej już nie będzie.

Nim jednak przyszedł czas na smutek spowodowany rozstaniem, miałam możliwość spędzenia kilku dłuższych chwil z bohaterami cyklu, tj. Marią, Staszkiem, Bronkiem, czyli starymi dobrymi znajomymi, którzy niemal w ostatniej chwili postanawiają uciekać poza granice Polski przed wojną, by móc rozpocząć szczęśliwe, wspólne życie. Kolejnym z bohaterów, który na dobre wrył mi się w pamięć, był Christian Leitner – niemiecki kapitan pełen sprzeczności, jeśli chodzi o oddanie nazistowskiej idei oraz samemu Hitlerowi.

Pamiętając burzliwe losy bohaterów, w drugim tomie spodziewałam się, że w ostatniej części może być tylko... goręcej! Nie myliłam się ani trochę. Oto bowiem wraz z Bronkiem tułamy się po różnych rejonach świata, to ucząc się strzelectwa od jednego z rumuńskich niepisanych mistrzów w tej dziedzinie, to pływając po wielkich wodach. Ze Staszkiem stępujemy do samego środka piekła na ziemi, zaznając losów więźnia obozu koncentracyjnego. Z Marią marzymy o powrocie do ojczyzny i spotkaniu z ukochanym. Natomiast z Leitnerem… A cóż wam będę dużo mówić… Sprawdźcie sami!

Od siebie dodam jedynie, że bardzo mile zaskoczyła mnie ostatnia część serii. Zaskoczyła przede wszystkim dojrzałością całokształtu – widać, że Mróz tworząc ten tom, dobrze wiedział, jakie ma oczekiwania względem niego, nie był stworzony po tzw. łebkach. Świadczy o tym znakomicie poprowadzona fabuła, której nie brak realizmu, wyrazistości i charakterystycznej dla wojennych czasów brutalności (główne postacie nie są traktowane po macoszemu, los nie obchodzi się z nimi delikatnie). Bardzo mile zaskoczył mnie pomysł autora na wplecenie w pewien moment akcji iście doyle’wskiego klimatu (doprawdy, Sherlock Holmes na pewno byłby ukontentowany) – to chyba ostatnie, czego bym się po tej książce spodziewała, ale naturalnie w pozytywnym tego słowa znaczeniu.

Jednak tym razem jest coś, co mi w książce Mroza nie odpowiadało (sama dziwię się, że to piszę). Mianowicie zwieńczenie całej trylogii. Po takiej ilości przygód zawartych na grubo ponad pięciuset stronach spodziewałam się istnego trzęsienia ziemi na samym końcu, które ostatecznie nie okazało się nawet tąpnięciem, ale… może to i dobrze? Dlaczego pisarz w tak młodym wieku miałby mieć na sumieniu utratę życia (za sprawą zawału mięśnia sercowego) jednej ze swoich czytelniczek? I dlaczego tak wcześnie tracić życie, skoro Mróz pisze w tempie Stephena Kinga i nie zamierza przestać? Tyle jeszcze „mroźnych” historii przede mną…

Zgodzicie się chyba ze mną, że jednymi z najprzyjemniej czytających się książek w naszym życiu są te, na które przyszło nam długo czekać. A jak czyta się te, do wydania których dołożyło się swoją maleńką cegiełkę? Niewyobrażalnie przyjemnie! Do takich książek zalicza się w moim życiu trzeci tom cyklu „Parabellum. Głębia osobliwości” Remigiusza Mroza. Tak bardzo zżyłam się z...