Akcja utworu rozgrywa się zimą na przełomie lat 1870 i 1871. Rouen zostało zajęte przez wojska pruskie. W ucieczce przed wrogą armią dziesiątka mieszkańców miasta wyjeżdża dyliżansem do Dieppe: są to dwie zakonnice, trzy pary małżeńskie (szlachecka, kupiecka i mieszczańska),niezamożny i posiadający radykalne poglądy polityczne mieszczanin Cornudet oraz Elżbieta Rousset, zwana z powodu tuszy Baryłeczką, prostytutka. W trakcie podróży Baryłeczka hojnie dzieli się z pasażerami swoimi zapasami jedzenia. Wreszcie cała grupa dojeżdża do oberży, w której postanawiają się zatrzymać. Okazuje się jednak, że obiekt jest już zajęty przez oddział pruski, którego oficer zna z Rouen Baryłeczkę. Zgoda kobiety na spędzenie z nim nocy ma być warunkiem wypuszczenia wszystkich pasażerów z oberży.

Baryłeczka, z pobudek patriotycznych, odmawia, co aprobują jej towarzysze podróży. W miarę upływu dni zaczynają oni jednak niecierpliwić się i przekonywać dziewczynę, by uległa żądaniom oficera. Słysząc nawet zapewnienia zakonnic, że zgoda na spędzenie z Niemcem nocy jest w tym kontekście wskazana, Baryłeczka w końcu przystaje na warunki żołnierza. Prusacy dotrzymują słowa i wypuszczają całą grupę. W dyliżansie większość podróżnych, poza Cornudetem, który wcześniej nie przyłączył się do namów wobec Baryłeczki, ostentacyjnie ukazuje dziewczynie swoją pogardę. Widząc jej smutek, demokrata ostentacyjnie zaczyna śpiewać "Marsyliankę".

Baryłeczka oraz cały tom "Wieczory medańskie", wzbudziła żywe kontrowersje. Oficjalna krytyka zarzucała opowiadaniu niemoralny temat, pochwałę prostytucji i szkalowanie całych warstw społecznych, zwłaszcza mieszczańskiej – natomiast Gustave Flaubert był zachwycony dziełem. Popularność Baryłeczki była na tyle duża, że dwa późniejsze zbiory opowiadań Maupassanta, wydane w 1897 i 1899, nosiły ten sam tytuł.

Opowiadanie jest ostrym atakiem wymierzonym w hipokryzję wyższych sfer społecznych, zarzuca im brak realnego patriotyzmu i egoizm. Szlachcie i zamożnej burżuazji zostaje silnie przeciwstawiony lud francuski, reprezentowany przez tytułową bohaterkę i Cornudeta - zdaniem narratora prostych Francuzów cechuje odwaga, szczerość postaw i naturalna chęć pomocy drugiemu człowiekowi. Wykorzystywanie ich przez bogatych ma zresztą mieć swój koniec, co wyraża śpiewana w finale pieśń.
Siłę wyrazu utworu potęguje jego zwięzłość i prostota wykorzystanego w utworze języka.

Opowiadanie doczekało się aż trzech adaptacji filmowych - niemej ekranizacji radzieckiej, amerykańskiej oraz francuskiej.

Akcja utworu rozgrywa się zimą na przełomie lat 1870 i 1871. Rouen zostało zajęte przez wojska pruskie. W ucieczce przed wrogą armią dziesiątka mieszkańców miasta wyjeżdża dyliżansem do Dieppe: są to dwie zakonnice, trzy pary małżeńskie (szlachecka, kupiecka i mieszczańska),niezamożny i posiadający radykalne poglądy polityczne mieszczanin Cornudet oraz Elżbieta Rousset,...

Pamiętam, że „Baryłeczkę” czytałem przed laty wydaną w bardzo zgrzebnej edycji (bodaj z serii wydawnictwa „Iskry”),na szarym, gazetowym papierze. A jednak zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Może ze względu na świetne odczytywanie emocji, za niezwykłą empatię, za ukazanie, kto tak naprawdę zasługuje na szacunek. Szlachetnie urodzeni wcale nie muszą szlachetnie postępować…
Guy de Maupassant dysponował niezwykłym, acz prostym, piórem. Równie dobrze przedstawia postacie arystokratyczne, mieszczańskie czy chłopskie. Pomimo upływu lat jego prace wcale się nie zestarzały, spośród innych francuskich pisarzy cenię chyba najbardziej. Jeżeli ktoś chciałby poznać bliżej twórczość tego niezwykłego pisarza, to ten niewielki zbiór z „Koliberkowej” serii będzie bardzo akuratny.

Pamiętam, że „Baryłeczkę” czytałem przed laty wydaną w bardzo zgrzebnej edycji (bodaj z serii wydawnictwa „Iskry”),na szarym, gazetowym papierze. A jednak zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Może ze względu na świetne odczytywanie emocji, za niezwykłą empatię, za ukazanie, kto tak naprawdę zasługuje na szacunek. Szlachetnie urodzeni wcale nie muszą szlachetnie...

Już pierwsze zdania sprawiły, że zatraciłam się w tym opowiadaniu, choć wydano je ponad 130 lat temu. Nie tylko jest zgrabnie napisane, ale przekazuje też istotną i brutalną treść, mimo iż po jej publikacji pisarz naraził się na społeczny lincz. Od razu poczułam więź z autorem, aż musiałam sprawdzić jego mbti, okazało się, że oboje jesteśmy infj. Wracając jednak do odczuć wobec tej historii: jest to bezkompromisowa krytyka hipokryzji wyższych sfer, piętnująca egoizm i brak prawdziwego patriotyzmu. Arystokracji i bogatej burżuazji przeciwstawia się zaciekle tytułowa bohaterka i reprezentowana przez Cornudeta francuska publiczność. W "Baryłeczce" to nie Pruski naród ówcześnie pozostający w konflikcie z Francją jest przedstawiony jako antagonista. Negatywną, zadufaną w sobie postacią jest szlachta, mieszczanie, kupcy oraz zakonnice, które niczym Piłąt umywają ręce. Paradoksalnie prostytutka okazuje się "najczystszą", najszlachetniejszą postacią całej historii. Warto się zapoznać, zwłaszcza jeśli ktoś lubuje się literaturze francuskiej i historycznej.

Już pierwsze zdania sprawiły, że zatraciłam się w tym opowiadaniu, choć wydano je ponad 130 lat temu. Nie tylko jest zgrabnie napisane, ale przekazuje też istotną i brutalną treść, mimo iż po jej publikacji pisarz naraził się na społeczny lincz. Od razu poczułam więź z autorem, aż musiałam sprawdzić jego mbti, okazało się, że oboje jesteśmy infj. Wracając jednak do odczuć...

Nie ma to jak klasycy!
Przeczytałam „Baryłeczkę” G. de Maupassanta i zadumałam się nad ponadczasowością tego opowiadania, które ostro uderza w hipokryzję i zakłamanie oraz fałszywe poczucie wyższości warstw uprzywilejowanych nad zwykłymi ludźmi. Francuskiemu realiście, który tworzył w II połowie XIX wieku udało się po mistrzowsku w niewielkiej formie przedstawić społeczeństwo w pigułce i relacje między przedstawicielami różnych klas. I mimo że akcja toczy się w latach 70. XIX wieku to fabuła w niczym się nie zestarzała, co świadczy o wyjątkowej wartości tego utworu.
Bohaterką jest Elżbieta Rousset, prostytutka, zwana Baryłeczką ze względu na jej tuszę. Wraz z dziewięciorgiem pasażerów podczas okupacji pruskiej we Francji ucieka dyliżansem z Rouen do Hawru. Podróż bohaterów staje się dla autora okazją do zaprezentowania zachowań ludzkich wynikających z trudnej sytuacji, w jakiej się znaleźli. Okazuje się, że szlachetne pochodzenie nie łączy się ze szlachetnością i szacunkiem dla drugiego człowieka, a przynależność do stanu duchownego z miłosierdziem i zrozumieniem cudzych ułomności. Paradoksalnie ta, która otoczona jest pogardą z racji swojej profesji, okazuje się być jedyną szczerą i szlachetną osobą.
Wyjątkowość tego opowiadania wynika też ze sposobu, w jaki Maupassant maluje portrety swoich bohaterów. Robi to subtelnie, pokazując ich w konkretnych sytuacjach i pozwalając czytelnikom na ocenę postaw kolejnych postaci. Dyliżans i zajazd stają się scenami, na których, jak w teatrze, obserwujemy poszczególne osoby i budujemy ich wizerunki z okruchów informacji. A ostatnia scena uderza nas jak obuchem. Okazuje się, że niezależnie od okoliczności człowiek jest samotny, bo życie w społeczeństwie opiera się na egoizmie, braku współczucia i wykorzystywaniu słabszych.
„Baryłeczka” to mądra lekcja człowieczeństwa, podana w eleganckiej formie. Warto ją przeczytać nie tylko dla uniwersalnego przesłania, ale i dla przyjemności obcowania z Literaturą (przez wielkie L). Szczerze polecam wielbicielom klasyki.

Nie ma to jak klasycy!
Przeczytałam „Baryłeczkę” G. de Maupassanta i zadumałam się nad ponadczasowością tego opowiadania, które ostro uderza w hipokryzję i zakłamanie oraz fałszywe poczucie wyższości warstw uprzywilejowanych nad zwykłymi ludźmi. Francuskiemu realiście, który tworzył w II połowie XIX wieku udało się po mistrzowsku w niewielkiej formie przedstawić...

nowela

nowela