Smutna opowieść o miłości?
Dla mnie raczej przenikliwe spojrzenie autora na skomplikowane meandry wzajemnych uzależnień ludzkich.
Bo ojciec tak naprawdę dobrze wie ,że chodzi mu o samego siebie a nie o szczęście córki.
Dla mnie to jest najsmutniejsze i w tej książce i w życiu.

Smutna opowieść o miłości?
Dla mnie raczej przenikliwe spojrzenie autora na skomplikowane meandry wzajemnych uzależnień ludzkich.
Bo ojciec tak naprawdę dobrze wie ,że chodzi mu o samego siebie a nie o szczęście córki.
Dla mnie to jest najsmutniejsze i w tej książce i w życiu.

[Boże, jak mnie dołują takie historie! Znowu zakompleksiony mściwy dupek, mający układy i władzę, niszczy niewinnym ludziom życie…]

Freja - piękna córka plantatora tytoniu, zakochana ze wzajemnością w kapitanie angielskiego brygu – staje się obiektem żądz oficera holenderskiej marynarki wojennej. Facet jest obleśny, a w jego zalotach „był pewien odcień zuchwałości i pogardy bardzo trudny do zniesienia”. Historia dzieje się na wyspach Oceanu Indyjskiego, w środowisku wilków morskich. W tle - animozje i przepychanki między holenderskimi urzędnikami a marynarzami z Anglii.

Wyspiarka Freja poznała mnie (również wyspiarkę) z wyspiarzem Josephem Conradem. Jestem zauroczona, szczególnie że towarzyszył nam (znakomity!) profesor Jan Englert. Znajomość z autorem zamierzam kontynuować.

Stopy wody pod kilem!/Kilo stopy pod wodą!
(co kto woli ;-))

[Boże, jak mnie dołują takie historie! Znowu zakompleksiony mściwy dupek, mający układy i władzę, niszczy niewinnym ludziom życie…]

Freja - piękna córka plantatora tytoniu, zakochana ze wzajemnością w kapitanie angielskiego brygu – staje się obiektem żądz oficera holenderskiej marynarki wojennej. Facet jest obleśny, a w jego zalotach „był pewien odcień zuchwałości i...

Przesmutna opowiastka o miłości. Z całego serca kibicowałam biednemu Jasperowi i rozsądnej Frei. Pisana przepięknym, plastycznym językiem, i jak to u Conrada w tle morze... Polecam.

Przesmutna opowiastka o miłości. Z całego serca kibicowałam biednemu Jasperowi i rozsądnej Frei. Pisana przepięknym, plastycznym językiem, i jak to u Conrada w tle morze... Polecam.

Opowieść wysłuchana w świetnym wykonaniu Jana Englerta zyskuje jeszcze na dramaturgii. Przypominała mi w swym klimacie "literacką operę" - wyraziste postaci , trójkąt dramatyczny z wielkimi emocjami, przeszkody i niemożność podejmowania zdecydowanych decyzji , tajemnice, romantyczna miłość, zazdrość a w końcu pogrążenie w rozpaczy i śmierć. Można powiedzieć , że cały utwór jest rozwojem emocjonalnego crescendo w oczekiwaniu na tragiczny koniec. I choć bardzo lubię Conrada( co zawsze wpływa na ocenę) to opowiadanie do mnie nie trafiło- bo poza dramaturgią nie znalazłam w nim nic co by mnie poruszyło

Opowieść wysłuchana w świetnym wykonaniu Jana Englerta zyskuje jeszcze na dramaturgii. Przypominała mi w swym klimacie "literacką operę" - wyraziste postaci , trójkąt dramatyczny z wielkimi emocjami, przeszkody i niemożność podejmowania zdecydowanych decyzji , tajemnice, romantyczna miłość, zazdrość a w końcu pogrążenie w rozpaczy i śmierć. Można powiedzieć , że cały...

Mimo tego, że to dość krótka opowieść, to w czytaniu nie jest łatwa, chociaż sam pomysł jest dobry.

Mimo tego, że to dość krótka opowieść, to w czytaniu nie jest łatwa, chociaż sam pomysł jest dobry.

Rozsądek... tak potrzebny, a tak niebezpieczny.
Problem odwieczny - k o b i e t a. Jak być dobrą kobietą? Jak rozsądną? Jak niezawodną? Dumną? Pełną taktu? Damą z wiecznym uśmiechem na twarzy?

A mężczyźni? O co im chodzi? Czego chcą? Gdzie szukają miłość? W czym ratunku?

Historia sentymentalnie mroczna - jeśli coś takiego istnieje.
Można tutaj odnaleźć dylematy, złe wybory, które zdają się być dobre. Życiowe nieszczęścia i czarne charaktery. Jest też morze, które wyrzuca bohaterom zmarnowaną miłość.

7/10

Rozsądek... tak potrzebny, a tak niebezpieczny.
Problem odwieczny - k o b i e t a. Jak być dobrą kobietą? Jak rozsądną? Jak niezawodną? Dumną? Pełną taktu? Damą z wiecznym uśmiechem na twarzy?

A mężczyźni? O co im chodzi? Czego chcą? Gdzie szukają miłość? W czym ratunku?

Historia sentymentalnie mroczna - jeśli coś takiego istnieje.
Można tutaj odnaleźć dylematy, złe...

Jest w Don Kichocie taka niesamowita scena, w której pewna piękna dziewczyna, nie mogąc nikogo pokochać, wybiera pasterskie życie w górach, z dala od ludzi, z dala od zalotników, których ma już dość. Ale nie znajduje tam ucieczki - bo i w pasterce swe spojrzenia i serca lokują kolejni młodzieńcy. Problem w tym tylko, że ona nikogo nie chce. Więc rodzą się miłości nieszczęśliwe, miłosne obłędy, urażone dumy, nikczemności jakieś wychodzą wierzch, a po okolicy, niby mity krążą opowieści o pożeraczce młodzieńczych serc, do kolejnych tragedii doprowadzającej. Ale czy to zbrodnia, nie odwzajemniać uczuć tych co nas kochają?

Freja z siedmiu wysp to córka duńskiego przedstawiciela handlowego Nelsona (czy też Nielsena),żona zmarła mu prędko, sam z córką został, a ona, promyk radości na tropikalnej wyspie, znienacka stała się dorosłą i piękną kobietą, czego stary ojciec zdawał się nie zauważać (zresztą jego naiwność i krótkowzroczność czynią go wręcz postacią KOMICZNĄ!). Gdy więc wokół Freji zaczyna kręcić się młody, angielski handlarz, Jasper Allen, poczciwy ojczulek nie zauważa dosłownie niczego, żadnego uczucia się nie spodziewa, jakby patrzył na dzieci w piaskownicy.

I tu na scenę wkracza postać posępna, dorosły już Holender, członek marynarki wojennej, Heemskirk - powód, dla którego we wstępie nawiązywałem do Don Kichota. Jest ten stary dureń na tyle w siebie zapatrzony, że Freję i jej uczucia względem siebie przyjmuje jak pewnik, gdy tylko ją zauważa. No bo któż mógłby mu się oprzeć - dzielny, odważny, wspaniały, sprytny... przynajmniej w swoich oczach. Freja jednak, jak już wiemy, kocha kogoś innego. I tę miłość w inną stronę skierowaną, odbiera Heemskirk jako potwarz największą, hańbę, zdradę i łajdactwo! Jakże ona śmie z kim innym! Jakże ona z tym Anglikiem! No jakże, no jakże! Już on tak tego nie zostawi!

I cóż z tego wyniknie? Sprawdźcie Państwo sami, bo naprawdę warto, to świetna opowieść, choć niełatwa i całkiem ciężka. O ludzkiej zawiści i podłości (oj! gotowało się we mnie, ciskałem tu przekleństwa w tego psubrata!). O odrzuceniu i wynikających z niego - niesłusznych! narcystycznych - działaniach i niegodziwościach. Polecam, opowieść świetna, miłość nieszczęśliwa, niegodziwcy niegodziwi, zakochani zakochani... wszystko na swoim miejscu!

---------------------------------------------------

Jedna z postaci nazywa Freję boginią, ale nie taką jak te stare, mityczne bóstwa, ale prawdziwą, nęcącą, porywającą i gubiącą boginią miłości. To o tyle ciekawe, że Freja, to przecież imię jednej ze skandynawskich bogiń - właśnie tej odpowiedzialnej za miłość, uwodzenie, ale także za bój i wojnę. I tak jak Freja u Conrada wzdychała do ukochanego, wciąż przebywającego gdzieś daleko w handlowych sprawach, tak i bogini znosić musiała częste rozłąki ze swoim małżonkiem (rzecz do doczytania, nie kopałem zbyt głęboko).

Jest w Don Kichocie taka niesamowita scena, w której pewna piękna dziewczyna, nie mogąc nikogo pokochać, wybiera pasterskie życie w górach, z dala od ludzi, z dala od zalotników, których ma już dość. Ale nie znajduje tam ucieczki - bo i w pasterce swe spojrzenia i serca lokują kolejni młodzieńcy. Problem w tym tylko, że ona nikogo nie chce. Więc rodzą się miłości...