Prawie wszystkie książki tej serii czytałam, będąc we Włoszech, między innymi - w Neapolu. Być może dlatego "weszłam w nią" tak głęboko, a może po prostu dlatego, że talent głównej bohaterki (zdecydowanie nie jest nią dla mnie Lila, lecz Elena) do nieustającej autoanalizy, porównywania się z innymi (oczywiście tak, żeby na tym tle wypaść gorzej), olbrzymia samokrytyka - są mi doskonale znane. Być może dlatego, choć podejrzewam, że nie tylko, przynajmniej większość wyrysowanych postaci są dla mnie wiarygodne i zdaje się, że weszłam z nimi w coś w rodzaju emocjonalnej więzi.

Książkę, podobnie jak poprzednie części, się "pożera", będąc ciekawym finału... który zaskakuje i odrobinkę rozczarowuje - nie na tyle jednak, by zasłużyć na odjęcie więcej, niż jednej gwiazdki.

Przede wszystkim, doceniam zabieg zmiany stylu opowiadania. W pierwszym tomie dziecięcy język początkowo irytował, z czasem jednak uświadomiłam sobie, jakiego talentu wymaga taka technika i, cóż, zazdroszczę. Rzecz jasna, ciesząc się, że część ostatnia już tego języka nie wymagała.

Prawie wszystkie książki tej serii czytałam, będąc we Włoszech, między innymi - w Neapolu. Być może dlatego "weszłam w nią" tak głęboko, a może po prostu dlatego, że talent głównej bohaterki (zdecydowanie nie jest nią dla mnie Lila, lecz Elena) do nieustającej autoanalizy, porównywania się z innymi (oczywiście tak, żeby na tym tle wypaść gorzej), olbrzymia samokrytyka - są...