Po małżeńsko- rozwodowych perypetiach przyszedł czas na odrobinę relaksu- Antonina wybiera się na wakacje do Egiptu. W końcu czy coś może podziałać lepiej na wyobraźnię i odzyskiwaną kobiecość niż egzotyczny wyjazd, lokalne atrakcje i przystojni towarzysze? Pomiędzy kolejnymi filiżankami pysznej herbaty i miejscowymi specjałami, kobieta próbuje odnaleźć siebie i swoje szczęście.

„Egipscy mężczyźni „czyhają” na Europejki. Są czarujący, nadskakujący, szarmanccy, i potrafią zauważyć to, czego żaden zimny Europejczyk nie widzi: bluzkę, fryzurę, kolor lakieru na paznokciach. Nic dziwnego, że niejedna kobieta padła jak kawka”.

Antoninę poznajemy, kiedy przekracza egipską granicę. W rzeczywistości jednak odniosłam wrażenie, że nie ta granica była najważniejsza. Kobieta uwolniła się z mało satysfakcjonującego związku, a zagraniczny urlop stał się dla niej prawdziwą szansą na rozpoczęcie nowego życia. Wielokrotnie odnosiłam wrażenie, że 40 czy 50 to wiek, który może skutecznie stłamsić każdą kobietę, ale nie Antoninę. Prawdę mówiąc trochę obawiałam się tej bohaterki, zastanawiając się czy odnajdę w tej książce coś dla siebie. A znalazłam całkiem sporo, ale o tym po kolei.

Co podobało mi się najbardziej? Egipskie tło tej historii. Autorka całkowicie urzekła mnie pomysłem osadzenia akcji książki w tamtym rejonie świata. Na kolejnych stronach zgłębiałam egipską tradycję, kulturę i religię. Poznawałam obyczaje i mity. Coraz bardziej nabierałam ochoty na słodką herbatę, której na co dzień przecież nie piję i inne specjały tak charakterystyczne dla Egiptu, a tak mało u nas znane. Ten powiew egzotyki zupełnie mnie porwał i sprawił, że zapragnęłam osobiście poznać ten kraj wszystkimi zmysłami.

„Młodość powinna cechować się dobrym apetytem na wszystko- na życie, na miłość, na doznania zwykłe i ekstremalne, na sukcesy i klęski, na wzloty i upadki”.

Życie kobiet na drugim końcu świata fascynowało mnie odkąd pamiętam. Bardzo podoba mi się fakt, że autorka nie zapomniała i nie pominęła tego istotnego elementu codziennego funkcjonowania. Z jednej strony przybliża czytelnikowi ten temat za sprawą Antoniny, z drugiej wpisując w tę powieść miejscową kobietę. Nie umiem sobie wyobrazić, że sama musiałabym nosić powłóczyste szaty szczelnie zasłaniające ciało i twarz. Nie chciałabym stać w osobnej kolejce dla kobiet. Nie pasowałoby mi także, że Egipcjanie wodziliby oczami za moją egzotyczną urodą, będącą w tamtych stronach tak cenną. Z przyjemnością jednak poznawałam te sekrety i słabości tamtej kultury. Może ja nigdy nie będę tak żyła, ale duże znaczenie miał dla mnie fakt, że mogłam poznać życie innych.

Bardzo odpowiadał mi styl autorki, bardzo swobodny i niewymuszony. Książkę czyta się szybko, lekko, bardzo przyjemnie, choć nie zawsze poruszała lekkie tematy. Wyczułam, że Szymanowskiej pisanie sprawia wiele przyjemności, że odnajduje się w tym co robi i czerpie z tego satysfakcję. Książka stanowi drugą część przygód bohaterki, którą czytelnicy mogli poznać za sprawą „Zielonych kaloszy”. Mimo że nie czytałam pierwszej części, nie stanowiło to dla mnie żadnego problemu, choć trochę mi zabrakło odniesień do wcześniejszego życia bohaterki.

Podsumowując, spędziłam z tą książką wiele przyjemnych chwil. Bardzo dobrze czułam się w tym egipskim klimacie, prowadzona za rękę przez Antoninę. I polubiłam bohaterkę, która jest najlepszym dowodem na to, że życie nie kończy się ani po czterdziestce ani po rozwodzie. Autorka udowadnia, że zawsze jest czas na bycie sobą i bycie kobietą, a radość z życia można czerpać w każdym wieku i … w każdy kraju. Polecam.

Za egzemplarz książki dziękuję autorce.

Po małżeńsko- rozwodowych perypetiach przyszedł czas na odrobinę relaksu- Antonina wybiera się na wakacje do Egiptu. W końcu czy coś może podziałać lepiej na wyobraźnię i odzyskiwaną kobiecość niż egzotyczny wyjazd, lokalne atrakcje i przystojni towarzysze? Pomiędzy kolejnymi filiżankami pysznej herbaty i miejscowymi specjałami, kobieta próbuje odnaleźć siebie i swoje...