Z pewną, taką nieśmiałością zabrałem się do tej książki, no bo jakże to "romansidło" jakieś mam czytać? Ale zawładnął mną tekst poematu Puszkina:
"I w bladym blasku ukąpany,
Wysoko wyciągając dłoń,
On, Jeździec goni go Miedziany,
I dźwięcznie w bruk łomoce koń.

I wszędzie, dokąd, obłąkany,
Uciekał, gnany zmorą trwóg,
Tam Jeździec ścigał go Miedziany
I ciężko dudnił kopyt stuk."

Można przyjąć, że powieść Pani Simons, to rzeczywiście "harlekin" jak się patrzy. Można zżymać się na papierowe postaci, płaskie infantylne dialogi czy przewidywalny "do bólu" wątek miłosny. Można zastanawiać się, co też amerykańska pisarka może widzieć o oblężeniu Leningradu? I można się zdziwić, dosyć mile rozczarować. Dziadkowie Autorki pochodzili ze Związku Sowieckiego i chyba dosyć dużo opowiadali o realiach życia w tym kraju. Nawet jeśli komuś nie odpowiadają miłosne historie, to opis kolejnych dni blokady, narastającego strachu, zdziczenia, przejmującego zimna i głodu nie pozwala pozostać obojętnym. Straszna, okrutna zima, głodowe porcje żywnościowe, walka o "drogę życia" na zamarzniętym jeziorze Ładoga, a potem wybuch wiosny i radość z kapusty wyhodowanej na rabatce po domem... Nie chodzi o to aby licytować się w martyrologii, w tym kto bardziej cierpiał i lepiej o tym pisał. Sołżenicyn to nie jest, ale solidna dawka wiedzy o latach 30-tych i 40-tych u Wielkiego Brata jak najbardziej. No i ten niepokojący cień Jeźdźca... A w kontynuacji,wiele ciekawych akcentów z gatunku "polonica" z gen.Borem-Komorowskim włącznie.

Z pewną, taką nieśmiałością zabrałem się do tej książki, no bo jakże to "romansidło" jakieś mam czytać? Ale zawładnął mną tekst poematu Puszkina:
"I w bladym blasku ukąpany,
Wysoko wyciągając dłoń,
On, Jeździec goni go Miedziany,
I dźwięcznie w bruk łomoce koń.

I wszędzie, dokąd, obłąkany,
Uciekał, gnany zmorą trwóg,
Tam Jeździec ścigał go Miedziany
I ciężko dudnił...