Pisarstwa Piotra Wierzbickiego nie znam, od lat nie mieszkam w Polsce. Przepraszam za brak polskich czcionek. Ksiazka o stylu Chopin zastanawia, z jednej strony bogactwem slownictwa, a z drugiej bogactwem przemyslen. Z niektorymi latwo sie zgodzic, niektore wydaja sie przesadzone, inne dziwaczne i zaskakujace. Sa oczywiscie te ktore nasza wiedze i wyobraznie poszerzaja, ale sa te takie ktore sa czystym urojeniem, fantazja i kompletnym dziwactwem. Styl pisarza jest bogaty, sam autor sie w nim czasem gubi ("imperium sprzecznych pradow, zwodniczych symptomow, nieprzewidzialnych dalszych ciagow prowadzonych niewidzialna reka chaosu" - to wlasnie przyklad stylu w ktorym czytelnik czasami nie jest pewien czy madrzeje czy glupieje).
Merytorycznie mozna oczywiscie w ksiazce sie doszukac bledow . Stwierdzenie ze "nikt wtedy nie cwiczyl godzinami" jest nie calkiem prawdziwe, np. sama Clara Schumann cwiczyla bardzo duzo. Stwierdzenie ze u Chopina nie ma ozdobnych ornamentow jest chyba nieporozumieniem. Najdziwniejsza jest dyskusja o zakonczeniach, autor nie uzywa (nie zna?) slowa "coda", nie wiemy wiec o ktorych zakonczeniach mowi, czasem chodzi o dwie strony utworu a czasem o dwa ostatnie akordy.
Dziwne jest tez w tej ksiazce ze autor nie podaje powodu dla ktorego zupelnie nie zainteresowal sie polskoscia w stylu Chopina.
Autor potrafi sie zachwycic tylko pianistami ktorzy nie zyja od dziesiecioleci. Istotnie, chwila ktora minela nigdy sie nie powtorzy. To jednak nie powinno oznaczac irytacji dniem codziennym i otoczeniem. Ksiazka jest napisana bez jednej wzmianki o czytelniku. Autor jest niemilosiernie nielitosciwy i niesprawiedliwy w stosunku do kolegow/poprzednikow Chopina (moze z jedynym wyjatkiem Bacha). Chopina nie trzeba moim zdaniem bronic atakujac "przeciwnikow". Denerwujace jest w tej ksiazce zachwycenie sie autora nad soba samym. Wydaje sie ze nawet sam Chopin komponowal po to by nam teraz jego muzyke ktos mogl tak elokwentnie wytlumaczyc.

Czy warto te ksiazke przeczytac? - absolutnie tak. Bogactwo zawartych przemyslen jest rezultatem calych dziesiecioleci sluchania oraz rozmyslan nad zyciem kompozytora. Oczywiscie kazdy slucha i slyszy inaczej , ale warto odwiedzic umysl jednego z wiernych, dociekliwych sluchaczy/literatow, nawet jesli czasem po prostu sie wymadrzaja i gubie we wlasnej elokwencji....Moze tez, dla mniej wtajemniczonych z numerami opusow, warto bylo dodac plyte CD do ksiazki by taka czy inne etiude czy mazurka latwo by znalezc (ile bowiem osob wie jak brzmi mazurek op. 56 no. 3?)

Pisarstwa Piotra Wierzbickiego nie znam, od lat nie mieszkam w Polsce. Przepraszam za brak polskich czcionek. Ksiazka o stylu Chopin zastanawia, z jednej strony bogactwem slownictwa, a z drugiej bogactwem przemyslen. Z niektorymi latwo sie zgodzic, niektore wydaja sie przesadzone, inne dziwaczne i zaskakujace. Sa oczywiscie te ktore nasza wiedze i wyobraznie poszerzaja, ale...