Aleksander Doba człowiek który dokonał przynajmniej dwóch niemożliwych rzeczy. Po pierwsze dwukrotnie samotnie w kajaku przepłynął Atlantyk, po drugie pokazał, że aktywne życie nie musi się kończyć w sześćdziesiąte piąte urodziny, że reszta to jedynie wegetacja. W polskich realiach to drugie wydaje się być nawet trudniejsze. Teraz opowiedział o sobie i o swojej wyprawie. Wysłuchał go Dominik Szczepański. Co usłyszał spisał i tak powstała fascynująca opowieść „Na oceanie nie ma ciszy”
Żeby wejść do niewielkiej plastikowej formy i samotnie zmierzyć się z Atlantykiem trzeba być szaleńcem, desperatem albo… człowiekiem który ma odwagę by marzyć . Taka wyprawa to wyzwanie rzucone losowi. Jakim trzeba być człowiekiem by mieć dość odwagi na taki czyn? Jak na taką eskapadę się przygotować. Wreszcie najważniejsze jak taka przeprawa wygląda, co się na niej przydarza, jak to znieść i radzić sobie ze wszystkim co nieprzewidywalne.
Na wszystkie te pytania znajdziecie odpowiedź w książce „Na oceanie nie ma ciszy”. Zasadniczo, jak informuje podtytuł jest to biografia Aleksandra Doby. Jest jednak małe „ale”. Naprawdę szczegółowo potraktowano 167 dni od startu w Lizbonie do zejścia na suchy ląd na Florydzie. Reszta została potraktowana raczej przyczynkowo. Na szczęście książka nic na tym nie traci, większość i tak sięgnie po nią właśnie dla poznania szczegółów. Ta jest przedstawiona detalicznie, barwnie i zajmująco.
W bardzo wielu fragmentach wykorzystano pierwszoosobową narrację, dzięki czemu niezmiennie mamy wrażenie słuchania opowieści snutej przez pana Aleksandra. Autor pozycji, którym formalnie jest przecież Dominik Szczepański z premedytacja wycofał się na drugi plan, oddał głos najważniejszemu aktorowi całego spektaklu. Panie Dominiku absolutne chapeau bas za pokorę.
Zrobił pan świetną robotę, czytałem to z wypiekami na twarzy. Świetnie napisane , znakomicie skonstruowane. Niby wiem, że fabułę napisał żywioł ale i tak czytałem to jak porywająca powieść. Po raz kolejny się przekonaliśmy, że wyświechtany truizm o tym , że najlepsze scenariusze pisze samo życie jest nie dlatego truizmem, że jest prawdziwy.
Książka pełna jest emocji, i sama u czytelnika emocje wywołuje, a to podziwu, a to lekkiego zagrożenia, by wreszcie na końcu dzielić się uczuciem triumfu. Niby był to trumf pana Aleksandra, ale mikroskopijna część spływa też na czytelnika. Tak samo jak wygrana reprezentacji narodowej w dowolnej dyscyplinie jest wygraną całego narodu.
Wreszcie najważniejsze, przecież mówimy o biografii. Czy po tej książce mam wrażenie jak bym znał pana Aleksandra?. Już odpowiadam, oczywiście że tak. Do tego poznałem go nie z opisu a przez jego czyny. Poznałem i podziwiam. Brawo Panowie. Jeden jest niezwykłym człowiekiem potrafiącym marzyć a potem te marzenia realizować, drugi świetnie pisze. Wspólnie daliście mi wiele frajdy. Dzięki wami przez moment byłem na środku Atlantyku, choć wcale nie ruszyłem się z fotela.
Na sam koniec jeszcze słowo o poziomie edytorskim. Wszystko na odpowiednim poziomie, dużo fajnych zdjęć dobrej jakości i bardzo przejrzysty układ tekstu, pełen wyróżnień, pogrubień, list. Do tego na końcu kalendarium i najważniejsze wydarzenia. Taka ściąga gdyby na szybko trzeba było do kluczowych faktów wrócić. Wszystko to umila kontakt z tytułem.
Recenzja pierwszy raz ukazała sie na blogu blurppp.com
http://blurppp.com/blog/dominik-szczepanski-na-oceanie-nie-ma-ciszy/

Aleksander Doba człowiek który dokonał przynajmniej dwóch niemożliwych rzeczy. Po pierwsze dwukrotnie samotnie w kajaku przepłynął Atlantyk, po drugie pokazał, że aktywne życie nie musi się kończyć w sześćdziesiąte piąte urodziny, że reszta to jedynie wegetacja. W polskich realiach to drugie wydaje się być nawet trudniejsze. Teraz opowiedział o sobie i o swojej wyprawie....