Powiem szczerze, że troszkę się ZAWIODŁAM. Nie wiem czy to efekt "zachłyśnięcia", bycia na fali czy na "haju" czytelniczym sprawił, że poprzednie 4 książki (listopadowe) pochłonęłam w szybkim tempie i byłam mega oczarowana, a tutaj doznałam być może coś na wzór "zmęczenia materiału" ;). Sama już nie wiem. Po prostu nie wzbudziła we mnie TYLE emocji jak poprzedniczki i nie trafiła mnie prosto w serducho tak jak na to liczyłam.

Powiem w czym problem:
1) pierwszą część o życiu Lucy i jej matki poznajemy tak naprawdę z dobrze opisanych faktów, które pani Cathy zebrała na jej temat. I może w tym szkopuł - nie była tam, nie przeżyła tego, tylko przeczytała i starała się jak mogła opisać to z wyczuciem i prawie się to jej udało, ALE pogrzebała ją jej MANIERA opisywania procedur i bycia bardzo szczegółową. Taki ma styl i przy poprzednich książkach mi to nie przeszkadzało - w ogóle! Tutaj zaś kłuło mnie w oczy!
2) Może tak bardzo starała się wyrazić swoje uczucia, bo w końcu to bardzo ważna dla jej rodziny książka - adoptowała Lucy - że sama nie zauważyła, że nie wyszło to z taką LEKKOŚCIĄ, jak jej inne książki i historie o innych dzieciach. Przynajmniej ja tak to odebrałam i przyznam, że nie czytałam z tak dużym entuzjazmem jak te wcześniejsze.

Podsumowując albo za wcześnie sięgnęłam po jej kolejną książkę albo jednak coś jest na rzeczy. Tym razem nic nie sugeruję, sprawdźcie sami, a nuż to mi po prostu nie podeszło ;).

Tak czy siak POLECAM!!!

Powiem szczerze, że troszkę się ZAWIODŁAM. Nie wiem czy to efekt "zachłyśnięcia", bycia na fali czy na "haju" czytelniczym sprawił, że poprzednie 4 książki (listopadowe) pochłonęłam w szybkim tempie i byłam mega oczarowana, a tutaj doznałam być może coś na wzór "zmęczenia materiału" ;). Sama już nie wiem. Po prostu nie wzbudziła we mnie TYLE emocji jak poprzedniczki i nie...