Kiedy tylko dowiedziałam się o „Zakazanym życzeniu” przed oczami stanęła mi Saga Księżycowa Marissy Meyer, którą uwielbiam i z chęcią zabrałam się za kolejną przerabianą baśń, tym razem autorstwa kogoś mi zupełnie obcego. Było… fajnie (ostatnio o wielu książkach mogłabym tak powiedzieć), do poziomu pani Meyer dużo jeszcze brakuje, ale też nie twierdzę, że całość nie była interesująca.

Zahra jest dżinem uwięzionym od tysięcy lat w lampie. Miała przez ten czas wielu panów, spełniła wiele życzeń, ale od pięciuset lat nie widziała światła dziennego, czekając w zgliszczach Neruby na kolejnego lampodzierżcę. Kiedy lampę odnajduje złodziejaszek Aladyn, rozpoczyna się największa przygoda jej życia.

Sądzę, że kluczem do polubienia tej powieści musi być nie tyle sama historia, co klimat i sceneria w jakim została osadzona. Dżiny, magia, mężczyźni w turbanach (latających dywanów tylko zabrakło), mnie osobiście takie klimaty nie pociągają jakoś specjalnie, chociaż też mi nie przeszkadzają, przez co mogłam się bardziej skupić na samej opowieści. A opowieść była ładnie napisana i, może nie od samego początku, ale polubiłam bohaterów i interakcje między nimi. W samym środku historii byłam wręcz zakochana w ich słownej grze. Moje podekscytowanie rosło. Największym problemem okazało się zakończenie. W sumie to już gdzieś za połową książki zaczęłam odczuwać zdenerwowanie na Aladyna. Z charakternego złodziejaszki przechodzi przemianę, która dla mnie jest nie do zaakceptowania. Były momenty, że dość miałam czułostek, słodkich słówek. Samo zakończenie też z lekka rozczarowuje, za dużo tam było… wszystkiego.

Całość odbieram pozytywnie, ale bez większych zachwytów. Może gdyby było tutaj ciut mniej nachalnego love story, to książka podobałaby mi się bardziej.

Kiedy tylko dowiedziałam się o „Zakazanym życzeniu” przed oczami stanęła mi Saga Księżycowa Marissy Meyer, którą uwielbiam i z chęcią zabrałam się za kolejną przerabianą baśń, tym razem autorstwa kogoś mi zupełnie obcego. Było… fajnie (ostatnio o wielu książkach mogłabym tak powiedzieć), do poziomu pani Meyer dużo jeszcze brakuje, ale też nie twierdzę, że całość nie była...