Recenzja z bloga: http://ksiazkowe-cuda.blogspot.com/

Kupiłam tą mangę nie przez przypadek. Trafiła ona do mnie po tym, jak siostra bardzo mi ją polecała. Gadała o niej, gadała i przez samą ciekawość musiałam ją mieć. Kupiłam od razu trzy pierwsze tomy, bo moja siostra byle czego nie wychwala. Poza tym jeszcze przed wydaniem, Horimiya nie schodziła z pierwszego miejsca w rankingu najczęściej czytanych mang na stronie centrum mangi.pl., więc musiało coś w niej być. I po przeczytaniu już wiem co.


Historia opowiada o Kyoko Hori, zwykłej uczennicy, którą wszyscy lubią. Zawsze uśmiechnięta, pomocna, idealnie ubrana i umalowana. Lecz jest taka tylko w szkole. Po lekcjach zmienia się w przysłowiową kurę domową, która opiekuje się młodszym bratem. Jej rodzicie ciężko pracują, więc opiekowanie się domem spadło na nią. Pewnie wszystko byłoby w porządku, gdyby nie to, że pewnego dnia jej młodszego brata, Souta, podczas powrotu do domu przewraca się i rozbija sobie nos. Do domu pomaga mu wrócić Izumi Miyamura, kolega z klasy Hori, który niczym się nie wyróżnia: długie czarne włosy, okulary na nosie i nawet w największy upał ubrany w pełny mundurek. Lecz jest to cel zamierzony, bo on nie chce zostać zauważany, ale kiedy przyprowadził Soutę do domu, wcale tak nie wygląda. Włosy odpięte, kolczyki w uszach i wardze, tatuaże, koszulka z krótkim rękawem - nic więc dziwnego, że nasza bohaterka go nie poznaje. Za to on poznaje ją, choć jest bez makijażu i ubrana w byle jakie ubrania.

Od tej pory muszą zachować dla siebie sekret, jaka tak naprawdę jest druga osoba.


Na obwolucie pierwszego tomu widzimy parę głównych bohaterów, czyli Miyamurę i Hori.Pod nią jest ten sam rysunek, tylko cały różowy, co pięknie komponuje się w całą okładkę.


Manga od pierwszej strony mnie porwała. Jestem wielką fanka romansów szkolnych i to między innymi dlatego dałam się namówić na jej kupno. Po przeczytaniu tylko tego tomu już wiem, że trafi ona na pierwsze miejsce moich ulubionych mang, choć przyznam się że nie przeczytałam ich wiele.



Horimiya to przykład na to, że manga nie musi być typu ecchi, gdzie bohaterki z wielkimi cyckami biegają i molestują swojego senpaia, a i tak może być popularna i świetnie pokazana. Jest ona bardzo realistycznie przedstawiona, dzięki czemu czujemy się jakbyśmy zostali wciągnięci do tej historii, która wcale nie jest głupia i przypadkowa. Widać, że autorka ma niebanalny pomysł na tą mangę. Przeczytałam już wiele romansów (zwłaszcza książek) i sporo anime z tego gatunku, ale coś tak dobrego czytam po raz pierwszy.

Recenzja z bloga: http://ksiazkowe-cuda.blogspot.com/

Kupiłam tą mangę nie przez przypadek. Trafiła ona do mnie po tym, jak siostra bardzo mi ją polecała. Gadała o niej, gadała i przez samą ciekawość musiałam ją mieć. Kupiłam od razu trzy pierwsze tomy, bo moja siostra byle czego nie wychwala. Poza tym jeszcze przed wydaniem, Horimiya nie schodziła z pierwszego miejsca w...