Niestety czuję niedosyt po tej historii mimo, że pierwszy tom zapowiadał ją na bardzo dobrą.

Niestety czuję niedosyt po tej historii mimo, że pierwszy tom zapowiadał ją na bardzo dobrą.

Drugi tom zaczyna się od Kanae , która surfuję i postanawia wyznać miłość Takaki , ale gdy ma już to zrobić dociera do niej , że to na nic , bo wie , że bohater kieruję swój wzrok gdzie indziej. A następnie dziewczyna siedzi w domu i myśli o tym , że mimo że nie wyzna swoich uczuć to zawsze będzie kochać Takaki. Następnie mija wiele lat i Takaki jest już dorosły i pracuję , a także ma dziewczynę. Jednak w związku się nie układa , bo bohater wciąż myśli o Akari i okazuję się , że przez te wszystkie lata skrzywdził wiele kobiet i była wśród nich Kanae , która w końcu wyznała mu miłość. I w końcu związek z dziewczyną się rozpada. A potem widzimy dorosłą Akari , która niedługo bierze ślub i jadąc pociągiem przez chwilę myśli o bohaterze. I znów wracamy do Takaki i mężczyzna żyję sam i nie ma pracy , bo rzucił poprzednią. I w pewnej chwili On i Akari mijają się koło torów i po chwili do nich dociera , że się minęli , ale nie rozmawiają tylko patrzą na siebie chwilę i uśmiechają się. A potem widzimy Kanae i jakiś chłopak pyta ją o chodzenie , ale ta nie odpowiada , bo akurat dzwoni siostra , a potem Kanae znów spotyka się z tym chłopakiem i opowiada mu o swojej miłości do Takaki i niby prosi by poczekał na jej odpowiedź , ale widać , że go odrzuci , a później Kanae mówi siostrze , że nie wie co ma robić , a ta proponuję by pojechała do Tokio odnaleźć Takaki i dziewczyna jedzie i szuka go. A siostra do niej dzwoni i okazuję się , że znalazła numer do rodziców Takaki i Kanae go zapisuję , ale nie dzwoni. Zamiast tego dzwoni do chłopaka , który wciąż czeka na odpowiedź i mówi , że już jej nie zależy na odnalezieniu Takaki i ostatecznie odrzuca zakochanego chłopaka. A na sam koniec , gdy siedzi na ławce nagle ktoś przechodzi obok i dziewczyna patrzy na niego i jest naprawdę zaskoczona. I niby nie widzimy twarzy , ale możliwe , że to właśnie Takaki. I tak się kończy 2 tom , który jest też ostatnim. I szczerze sam nie wiem co powiedzieć o tej mandze. Tak jak pisałem przy poprzedniej części cała historia jest bardzo smutna. Był tam może minimalny kawałek szczęścia , gdy pokazano zaręczoną Akari. I muszę przyznać , że w tej części bohater strasznie mnie wkurzał. Ja rozumiem , że kochał Akari , ale On całkowicie utknął w przeszłości i ranił kobiety , które były w nim zakochane. Już Akari choć też o nim czasem myślała ułożyła sobie życie i była szczęśliwa choć dużo jej nie widzimy , ale skoro się żeniła to znaczy , że kochała przyszłego męża. A co do zakończenia to trudno mi sobie wyobrazić co będzie dalej. Albo Takaki po spotkaniu z Akari koło torów w końcu się ogarnął i On i Kanae będą razem i tym razem wszystko się ułoży. Albo tylko porozmawiają i każde pójdzie w swoją stronę. Jednak jakoś tak wolę myśleć , że Kanae i Takaki ostatecznie będą razem , bo Takaki zrozumiał , że musi żyć teraźniejszością , a nie przeszłością.

Drugi tom zaczyna się od Kanae , która surfuję i postanawia wyznać miłość Takaki , ale gdy ma już to zrobić dociera do niej , że to na nic , bo wie , że bohater kieruję swój wzrok gdzie indziej. A następnie dziewczyna siedzi w domu i myśli o tym , że mimo że nie wyzna swoich uczuć to zawsze będzie kochać Takaki. Następnie mija wiele lat i Takaki jest już dorosły i pracuję...

Historie o dystansie jaki dzieli ludzi.

Jest to wzruszająca historia, ze słodko-gorzkim zakończeniem. Wiele łez poleciało także przez to, że ta historia jest po prostu prawdziwa. Ludzi dzieli duży dystans, i czasami nawet prawdziwa miłość z nim nie wygra. Zwłaszcza taka, która dopiero się zaczyna. Ostatni rozdział tej mangi, po prostu złamał mi serce, ale to uświadomiło mi też, w jakim świecie żyjemy. Jest to prosta historia, prostych ludzi. Sprawia to że jest jeszcze bardziej przez to realistyczna i jeszcze mocniej powoduje łzy. Ale mimo wszystko bardzo polecam, bo pokazuje czym tak naprawdę jest nadzieja i jak przyszłość nie musi łączyć się z przeszłością.

Historie o dystansie jaki dzieli ludzi.

Jest to wzruszająca historia, ze słodko-gorzkim zakończeniem. Wiele łez poleciało także przez to, że ta historia jest po prostu prawdziwa. Ludzi dzieli duży dystans, i czasami nawet prawdziwa miłość z nim nie wygra. Zwłaszcza taka, która dopiero się zaczyna. Ostatni rozdział tej mangi, po prostu złamał mi serce, ale to uświadomiło mi...

Jestem zdziwiona, że drugi tom „5 cm na sekundę” mi się spodobał. Najpierw oglądałam film, którego poziom od 2 części zaczął gwałtownie spadać. Okazał się dla mnie niezrozumiały i przerysowany a fabuła była o niczym. Kompletnie nie rozumiałam, jak dorośli ludzie mogą tak bezsensownie komplikować sobie życie, kiedy rozwiązanie problemu było na wyciągnięcie ręki. Ich pobudki były całkowicie niezrozumiałe. Jedyne, co było mocne w tym filmie, to przepiękne tła oraz poruszająca muzyka.

Jednak adaptacja mangowa miała znacznie więcej sensu. Postaci są bardziej rozwinięte, poznajemy ich tok rozumowania i zaczynamy pojmować ich irracjonalne zachowanie. Dodatkowo dostają pełniejszą historię, co świetnie wypełnia luki w filmie.

Tak jak w pierwszym tomie, czuć ogromną nostalgię. Nawet w nieco większym stopniu, bo bohaterowie dorośli, a dalej ich rozwój zatrzymują uczucia z przeszłości. I to jest naprawdę poruszające. Może dalej nieco niezrozumiałe jak dla mnie, ale to nie umniejsza wartości przeżytych uczuć.

Nie każdemu się spodoba, może nawet większości nie przypadnie do gustu. Ale ja kupuję tę sentymentalną historię pełną bólu i niedopowiedzeń.

Jestem zdziwiona, że drugi tom „5 cm na sekundę” mi się spodobał. Najpierw oglądałam film, którego poziom od 2 części zaczął gwałtownie spadać. Okazał się dla mnie niezrozumiały i przerysowany a fabuła była o niczym. Kompletnie nie rozumiałam, jak dorośli ludzie mogą tak bezsensownie komplikować sobie życie, kiedy rozwiązanie problemu było na wyciągnięcie ręki. Ich pobudki...

Cóż, wydaje mi się ,że ten tomik miał o wiele większy potencjał niż został wykorzystany. Czuję niedosyt...

Cóż, wydaje mi się ,że ten tomik miał o wiele większy potencjał niż został wykorzystany. Czuję niedosyt...

Żadna inna manga nie chwyciła mnie za serce tak bardzo.. gorąco polecam!

Żadna inna manga nie chwyciła mnie za serce tak bardzo.. gorąco polecam!

Zdaje się, że miałam rację stwierdzając, że jest to pozycja przeznaczona dla nastolatków. Dialogi są wręcz jałowe i jest ich nie wiele (ale może to i lepiej, bo przez to szybciej się czytało) . Bohaterów nie łączy żadna więź, ich relacje są szare i pozbawione blasku, wiele ich zachowań wydaje się być nierealnych.

I najważniejsze... teoretycznie wiedziałam, że nie ma trzeciej części, ale po tym 'zakończeniu' to nie mogę w to uwierzyć, że jej nie ma. To chyba jakiś żart autorów. Co to miało być w takim razie? Chyba nie chce wiedzieć.

Zdaje się, że miałam rację stwierdzając, że jest to pozycja przeznaczona dla nastolatków. Dialogi są wręcz jałowe i jest ich nie wiele (ale może to i lepiej, bo przez to szybciej się czytało) . Bohaterów nie łączy żadna więź, ich relacje są szare i pozbawione blasku, wiele ich zachowań wydaje się być nierealnych.

I najważniejsze... teoretycznie wiedziałam, że nie ma...

Kiedy drzesz się "biegnij!" do narysowanej postaci...

Kiedy drzesz się "biegnij!" do narysowanej postaci...

...i czemu dorośli tak sobie komplikują życie?
Świetna kreska.

...i czemu dorośli tak sobie komplikują życie?
Świetna kreska.

JESZCZE WIĘCEJ EMOCJI NA SEKUNDĘ

Wszystko przemija, jak te spadające na ziemię płatki kwiatu wiśni. Pierwszy tom „5 cm na sekundę”, przejmująca i urzekająca opowieść o miłości dwojga młodych ludzi, którym los nie pozwala być razem, zakończył się w sposób smutny i niepewny. Nowe uczucia, nowe życie, ale wciąż gdzieś w sercu głównego bohatera tej opowieści tli się dawny sentyment. Co z tego wyniknie i jak zakończy się ta opowieść?

Takaki Tono i Akari Shinohara poznali się w szkole podstawowej i z miejsca zapałali do siebie sympatią, która powoli zaczęła przeradzać się w coś o wiele głębszego i silniejszego. Rozdzieleni przeprowadzkami starali się zachować ze sobą kontakt, jednak życie zweryfikowało ich plany – wymiana listów urwała się nie wiadomo z czyjej winy, ale w sercu Tono Akari pozostała już na zawsze. Choć kochały go inne dziewczyny, chociaż sympatyczna Sumida szalała za nim, nie potrafiąc wyznać swoich uczuć, Takaki nadal pozostawał emocjonalnie gdzieś zupełnie indziej, gdzieś daleko, tak w czasie, jak i przestrzeni. Teraz jest już dorosłym mężczyzną, ma dziewczynę, ma pracę, ale czegoś w życiu mu brakuje. Wciąż szuka, wciąż się miota… Jego rozpadający się związek wymusza szczerą rozmowę i równie szczerą podróż z obecną partnerką. Czy jednak ma jeszcze szansę spotkać Akari, dziewczynę spod wiśniowego drzewa? Czy ma szansę wsiąść w pociąg i dogonić dawne uczucie, które na zawsze odmieniło jego życie?

Czytając ten tom czułem się, jakby siedział na szpilkach. Wciśnięty w fotel, wrzucony w sam środek miażdżących emocji, obserwowałem jak rodzą się i upadają związki miłosne, nie wiedząc już sam komu mam kibicować. Chciałbym rzec, że jedynym słusznym wyjściem byłoby stanięcie po stronie głównego bohatera i trzymanie kciuków za spełnienie się miłości, która żyje w nim od tylu lat, ale co w takim razie z tymi dziewczynami, które skrzywdził przez owe lata, nie potrafiąc zaangażować się w związki? Co z sympatyczną Sumidą, co z poruszającą do głębi Risą? Komu kibicować, kiedy sercem jest się za postaciami stojącymi po dwóch różnych stronach barykady?

Makoto Shinkai, znany twórca anime (swoją drogą „5 cm na sekundę” jest mangą opartą właśnie na jego wcześniejszym filmie o takim samym tytule, który doczekał się także i powieściowej adaptacji) pisząc scenariusz tego dzieła pokazał się od jak najlepszej strony. „5 cm…” angażuje emocjonalnie, poraża, zachwyca, wzrusza (niejeden czytelnik z pewnością uroni łzę) i daje do myślenia. Niejednoznaczność postaci, ciekawa psychologia, eksplozyjny ładunek emocji i jakaś taka przejmująca prawda. Tu nie ma epickich wydarzeń, dynamicznej akcji, która nie pozwala złapać tchu – a jednak cała historia jest epicka, a oddech więźnie w gardle dławiony na przemian smutkiem i nadziejami.

Rysunki w wykonaniu Yukiko Seike pasują do tej historii, jak ulał. Czasem lekkie i uproszczone, zaraz znów szczegółowe i przepięknie odmalowujące krajobrazy – tak te zielone, jak i miejskie. W nich też czuć emocje, smutek łez płynących po policzkach dziewczyny, delikatność sentymentu spadających płatków wiśni, piękno uśmiechu i oczu kochanej osoby…

Tego komiksu się nie czyta. Ten komiks się przeżywa. Pochłania łapczywie, wydziela fragmentarycznie, żeby starczyło na dłużej, ale przede wszystkim przeżywa. Odbiera sercem, umysłem, duszą. I zachwyca. I tylko szkoda, że to już koniec, że już więcej nie spotkamy Takakiego Tono i Akari Shinohary. A może jednak?

Polecam gorąco. Polecam całym sobą.

Recenzja opublikowana na moim blogu http://ksiazkarnia.blog.pl/2016/07/21/5-cm-na-sekunde-2-makoto-shinkai-yukiko-seike/

JESZCZE WIĘCEJ EMOCJI NA SEKUNDĘ

Wszystko przemija, jak te spadające na ziemię płatki kwiatu wiśni. Pierwszy tom „5 cm na sekundę”, przejmująca i urzekająca opowieść o miłości dwojga młodych ludzi, którym los nie pozwala być razem, zakończył się w sposób smutny i niepewny. Nowe uczucia, nowe życie, ale wciąż gdzieś w sercu głównego bohatera tej opowieści tli się dawny...