„Paragraf 5” Kristen Simmons wywarł na mnie tak ogromne dobre wrażenie, że nie mogłam się doczekać, kiedy będę mogła poznać dalsze losy Ember i Chase’a. Nie spodziewałam się tego, że stanie się to tak szybko, więc gdy tylko dowiedziałam się o jego premierze, od razu poprosiłam Wydawnictwo Dolnośląskie o egzemplarz recenzencki, za co bardzo dziękuję. Niestety obowiązki szkolne, lektury i wiele innych czynników sprawiło, że dopiero teraz udało mi się dotrzeć do końca wcale nie gorszych od pierwszej części „Rebeliantów”.

„Nadzieja to niebezpieczna rzecz. Zbyt wielka w zbyt krótkim czasie może zniszczyć człowieka. Wzbudzić w nim nierealistyczne oczekiwania.”

Ember razem z Chasem udało się uciec z zakładu poprawczego i mimo wszystkich przeciwności trafili oni w miarę bezpieczne miejsce, do podziemnego ruchu oporu. Żołnierze wpadają w popłoch, kiedy co chwilę ktoś z ich przyjaciół pada od strzału snajpera. FBN za wszelką cenę próbuje złapać sprawce zabójstw. Jedną z podejrzanych osób staje się Ember Miller. To ściąga na dwójkę bohaterów coraz większe zagrożenie.

„Co to za świat, na którym jedni umierali, żeby inni mogli żyć.”

Akcja toczy się głównie wokół dążenia do uwolnienia Rebeki, dawnej koleżanki Ember, a także ukochanej Seana. Nie wydaje się to jednak takie łatwe, mimo tego, że bohaterowie mają przebrania żołnierzy i sióstr salwatorianek. Mogli ją odbić bez problemu, gdyby nie fakt, że prawie każdy znał ich twarze, a SO ogłosiła kod 1, który oznaczał, że nikt nie ma się zastanawiać przed oddaniem strzału, kiedy zobaczy Ember. Akcja rozgrywa się także w głównej mierze wokół poszukiwaniu snajpera, który zagrażał bezpieczeństwu żołnierzy. Miałam kilka podejrzeń, co do jego tożsamości, ale osoba, która nim była wydawała się być tak oczywistym snajperem, że aż przeoczyłam ją na liście podejrzanych.

„Pewne rzeczy są tak oczywiste, że nie trzeba wypowiadać ich na głos.”

Bohaterowie powieści posiadali własną osobowość. Każdy z nich był oryginalny i nie zostawał w tyle, a po ich zachowaniu szło wywnioskować, o kim mowa. Wiele sytuacji zmusiło główne postacie do obdarzenia zaufaniem kogoś, kto wydawał się na nie wcześniej zasługiwać. Okazało się również, że i ktoś, kto od początku wydawał się godny zaufania, mógł być zdrajcą.

„Kiedy ludzie nie robią tego, co dla nich najlepsze, do nas należy zrobienie tego za nich.”

Akcja książki nie rozgrywa się długo w czasie; widzimy zaledwie kilka zwrotów akcji, ale są one opisane w taki sposób, że nie czuje się znudzenia, a całość jest bardzo dynamiczna. Autorka zyskała dzięki ich małej ilości powieść bardziej realistyczną. Bohaterowie mimo przeciwności, które ich spotykały, nie wpadali non stop z jednego problemu w drugi. Kristen Simmons umiała ograniczyć akcję, co jednak może również okazać się trudnym zadaniem. Udało jej się stworzyć fabułę tak, że nie nudziła się ona, ale także nie była przekombinowana.

„Warto było dla ciebie żyć, Ember. I warto było dla ciebie umrzeć.”

Niektóre akcje i zachowania wydawały mi się niezbyt dokładnie napisane, gdyż część z nich nie do końca mogłam zrozumieć. Nie wiem, czy wynikało to z niedociągnięć autorki, jej redaktorów, czy tłumacza, czy też może z tego, że chwilami nieuważnie czytałam, choć niektóre fragmenty przeglądałam kilka razy, próbując znaleźć jakiś sens, niestety czasami nie przynosiło to żadnego efektu.

„To, co dobre, staje się złe, wszystkie złe rzeczy wydają się dobre.”

Mimo tego, że autorka dość dobrze posługiwała się słowami, technika nie zachwycała, a język był prosty. Uważam jednak, że nie jest to wybitna powieść, tylko książka młodzieżowa, w której prosty język jest jak najbardziej pożądany. Nie był on prostacki, ani infantylny.

„Teraz musieliśmy żyć bardzo szybko, bo i szybko wszyscy umieraliśmy.”

„Rebelianci” zachwycili mnie wciągającą i wartką akcją, a także wątkiem miłosnym, który mimo, że w tej powieści został zaledwie delikatnie muśnięty, a autorka przez praktycznie całą powieść trzymała mnie w niepewności odnośnie miłości Ember i Chase’a, doprowadzając mnie tym do granic cierpliwości, ale uważam, że koniec końców całością powieści dobrze się za to zrekompensowała, co w żadnym wypadku nie oznacza tego, że wątek miłosny był źle poprowadzony. Było go po prostu skromnie, jednak był on w idealnych proporcjach jeśli chodziło o całokształt i fabułę książki.

„- Pamiętam, kim jesteś – […] – Nawet jeśli ty o tym zapominasz.”

Nie potrafię porównać „Paragrafu 5” i „Rebeliantów”, gdyż po przeczytaniu obydwóch części, zlały się mi się one w całość i nie umiem ich ocenić osobno. Traktuję je jak całokształt i mam nadzieję, że trzecia część również zespoli się ze swoimi poprzedniczkami. „Rebelianci” są powieścią, która jednak nie wzbudziła we mnie tylu emocji, co „paragraf 5”. Tutaj odczuwałam je wyraźnie dopiero pod koniec. I to właśnie sprawiło, że pierwsza część jest odrobinę wyżej od swojej następczyni, jednak to w żaden sposób nie zmieni tego, że z niecierpliwością czekam na kolejną część. Jeśli spodobał Wam się „Paragraf 5” i nurtują Was dalsze losy bohaterów, koniecznie sięgnijcie po „Rebeliantów”.

„Graj czysto albo nie graj wcale.”

Jeżeli nie znacie jeszcze tej serii, zapraszam Was do przeczytania recenzji pierwszej części, w której będę Was przekonywać, że naprawdę warto poświęcić kilka chwil dziełom autorstwa Kristen Simmons, bo pokazują one wielką miłość rodzinną, przyjacielską, miłość z przeciwnościami, a także walkę o to, co słuszne, nadzieję i pozwolą one Wam na przemyślenie niektórych spraw razem z głównymi bohaterami.

ksiazki-recenzje-czytelnicy.blogspot.com

„Paragraf 5” Kristen Simmons wywarł na mnie tak ogromne dobre wrażenie, że nie mogłam się doczekać, kiedy będę mogła poznać dalsze losy Ember i Chase’a. Nie spodziewałam się tego, że stanie się to tak szybko, więc gdy tylko dowiedziałam się o jego premierze, od razu poprosiłam Wydawnictwo Dolnośląskie o egzemplarz recenzencki, za co bardzo dziękuję. Niestety obowiązki...