Od co najmniej dwudziestu minut próbuję ubrać w słowa uczucia, które kotłują się we mnie świeżo po zakończeniu lektury.
Trudno to poukładać w coś składnego, bez wyjawiania zbyt wiele, ale spróbuję swoich sił po raz kolejny. Wyrzucanie myśli na papier, faktycznie jest pomocne, nawet jeśli są to tylko strzępki zdań czy pojedyncze słowa, bez większego sensu.

Po pierwsze, zaskoczenie i zaciekawienie
Zaskoczenie, bo zazwyczaj omijam książki młodzieżowe szerokim łukiem. Przeczytałam jedynie 50 stron "Szukając Alaski", autorstwa tak uwielbianego przez wszystkich Johna Greena, i stwierdziłam, że skoro ludzie porównują "Wszystkie jasne miejsca" do powieści jego pióra, to od Niven też powinnam trzymać się z daleka. Niemniej jednak zaintrygowana zarysem fabuły i zachęcona wieloma pochlebnymi opiniami na temat tej powieści, stwierdziłam, że powinnam dać Niven szansę.
Jakież było moje zdziwienie, gdy ni stąd, ni zowąd przeczytałam ¾ książki niemal jednym tchem.
Choć, muszę przyznać, że do postaci Theodora Fincha podeszłam na początku bardzo lekceważąco, traktując go jak typowego „bad boya”. Istne ucieleśnienie każdej nastolatki posiadającej Tumblra.
Jednak nie zauważyłam nawet kiedy zaczęłam kochać Wariata Fincha tak samo jak pokochałam Violet.

Po drugie, współczucie.
Stało się to głównie dzięki prowadzeniu pierwszoosobowej narracji, która kiedyś bardzo mi przeszkadzała. Teraz jednak przyczyniła się do tego, że czytając o losach naszych bohaterów lepiej rozumiałam ich uczucia nie tylko względem siebie nawzajem, ale także względem świata i ich samych. Dało to też szansę na lepsze poznanie ich przeszłości, przeżyć, rodziny, pozwalając jednocześnie by nie otwierali się niepotrzebnie przed nikim innym prócz czytającego.

Po trzecie, miłość nie od pierwszego wejrzenia
Bardzo podobało mi się tempo z jakim młodzi zakochiwali się w sobie. Nie była to bowiem bezsensowna miłość od pierwszego wejrzenia. Obyło się bez tekstów w stylu „oddam za ciebie życie” po trzech dniach znajomości. Nie. Najpierw było ratowanie życia. Potem szukanie pretekstów do spędzenia razem czasu. Później wspólne przeżycia i spokojne, umiarkowane ale ewidentnie istniejące, wzajemne przyciąganie. I miłość, która pozwoliła żyć na nowo.

Po czwarte, radość i duma.
Znając przeszłość głównej bohaterki, wiedząc co czuje i co przeżywa człowiek cieszył się jak głupi do sera, kiedy krok po kroku pozwalała sobie na coraz więcej. Cieszyły małe sukcesy takie jak pierwsza przejażdżka samochodem, zwrócenie okularów po zmarłej siostrze, czy robienie coraz to dłuższych notatek z każdej wyprawy.
Widok Violet, która powoli z pomocą Fincha, chłopaka marzącego o śmierci, uczyła się, że może pozwolić sobie żyć.

Po piąte, wielki smutek.
Może za bardzo się wczułam, ale to już mój problem. Szczerze mówiąc, miałam nadzieję na happy end, ale pani Niven postanowiła przypomnieć mi, że nadzieja matką głupich. Powiedzmy sobie szczerze, choć może wstyd się przyznać, ale końcowe rozdziały, poszukiwania Fincha, pogrzeb, samotne dokończenie wędrówki przez Violet, po prostu mnie zdruzgotały. Choć z drugiej strony ostatnie spojrzenie dziewczyny na całą sprawę, sprawiło, że łzy smutku były zmieszane z czymś w rodzaju dumy, z tego, że dzięki niemu, Ona potrafi ruszyć na przód.

Takie właśnie emocje pozostawili we mnie Theodor Finch i Ultraviolet Remarkey-able.

Nieprzekonanym mocno polecam.

Od co najmniej dwudziestu minut próbuję ubrać w słowa uczucia, które kotłują się we mnie świeżo po zakończeniu lektury.
Trudno to poukładać w coś składnego, bez wyjawiania zbyt wiele, ale spróbuję swoich sił po raz kolejny. Wyrzucanie myśli na papier, faktycznie jest pomocne, nawet jeśli są to tylko strzępki zdań czy pojedyncze słowa, bez większego sensu.

Po pierwsze,...